De vlotgebekte Tom Beugelsdijk is zo vlak voor de kerst een geliefde prooi voor voetbaljournalisten.

Het AD zocht hem op en de Volkskrant maakte onlangs ook een verhaal over de Haagse verdediger, die inmiddels in Frankfurt een cultheld is en daar zo drie bratwursten achter elkaar kan wegvreten.

In VI staat nu ook een stuk, waar hij onder meer vertelt over de strenge Duiste discipline die hem een keer in een benauwde situatie heeft gebracht.

Beugelsdijk: ,,Ik twijfel of ik dit wel kan vertellen, want bij de club hebben ze het nooit geweten...'' Na een paar tellen stilte gaat Beugeldijk overstag. ,,Ach, ik heb ervan geleerd en het zal me nooit meer overkomen.'' 

Waarna hij vervolgt:  ,,De uitwedstrjd tegen 1. FC Nurnberg, die vergeet ik nooit meer. Voordat we met de bus vertrokken, had ik iemand aan de telefoon. Ik was druk in mijn hoofd, stapte in en ging zitten. Na een half uur in de bus dacht ik: Fok, mijn voetbalschoenen! Nee, dat meen je niet, mijn  schoenen! Ik schrok me de pleuris. Het zweet brak me uit, ik kreeg een rode kop. Wat moet ik nu? Ik was gewoon mijn voetbalschoenen vergeten.''

Terwijl medespelers in de bus onder grote koptelefoons naar muziek luisteren of aan het kaarten waren, sloeg de blinde paniek toe bij de Hagenaar.

,,Het was al aan het einde van de dag, we zouden in Neurenberg in een hotel gaan en de volgende middag spelen. Ik durfde het niet te zeggen, ik denk dat die trainer me helemal de tering had gescholden. Dan speel ik nooit meer, dacht ik. En wat stond ik voor paal bij de rest. Nee, dat was geen optie. Ik bedacht me dat een ploeggenoot geblesseerd in Frankfurt was achtergebleven. Ik heb hem gebeld om mijn schoenen uit de kast op de club te gaan halen en heb hem vervolgens met mijn broer in contact gebracht. Het was een heel gedoe. Uiteindelijk hebben zij elkaar ’s avonds laat ergens ontmoet en de volgende ochtend is mijn  broer om zes uur weggereden. Vlak voor het ontbijt hadden we afgesproken in de lobbie van het hotel en gaf hij me die schoenen in een plastic tas. Man, je wil niet weten hoe opgelucht ik was. Anders had ik zo’n groot probleem gehad. Schoenen lenen van een medespeler was bij voorbaat geen optie. Ik heb maatje 46…''