Ik ben benieuwd hoe de sfeer op zondagavond op de shoutbox is???

Ik ben meer benieuwd hoe zondagmiddag de sfeer op de tribunes is tijdens de wedstrijd. Hopen dat het voor een zondagmiddag goed vol zit, en dat iedereen de club goed ondersteunt tegen VVV. En zeker niet dat de supporters zich tegen de spelers gaan keren als het weer eens niet lekker loopt. Deze 3 punten zijn heel belangrijk, zeker met de daarna komende 3 zware wedstrijden. VVV heeft geloof ik nog geen uitwedstrijd gewonnen dit seizoen. Laten we hopen dat dit nog een week langer duurt. 

Ik ben benieuwd hoe de sfeer op zondagavond op de shoutbox is???

als we niet met een nulletje of 5 winnen word het net als afgelopen vrijdag!!!Want we hebben zo een topelftal dus gewoon winnen is niet genoeg voor de "kenners" hier .

Ik ben benieuwd hoe de sfeer op zondagavond op de shoutbox is???

Prachtig stuk ........... helaas ik was (en ben dat nog) zo'n ADO-fanaat dat mijn kinderen de pest kregen van voetbal. Ik heb het een paar keer geprobeerd met mijn zoon maar die kreeg niet de bevlogenheid van jouw dochter. Nu hoop ik op mijn kleinkinderen. Gewoon spelen dat ik minder fanatiek ben, misschien lukt het dan.

Leuk stukkie G.

Hahahaa komt me bekend voor Aad. Iedereen thuis is bij mij bang voor voetbal. Zit ik met schuim op me bek te ijsberen rond de salontafel, af en toe keihard kreunend ahhhhhhhh, tierend, meevoetballen en af en toe trek ik het bankstel door de woonkamer.

Ik ben nu Eredivisie Live kwijt, het ging echt niet meer. Me Braziliaanse vrouwtje is een paar keer mee geweest, ze heeft er wel gevoel bij want ze had al gauw door dat het helemaal bagger is. Eerste keer was thuis tegen Volendam voor de NC, heel Noord trekken aan die hekken, zaten we 3 uur vast in het home…..

Ik neem me dochters wel een keer mee, maar voetbal hoeft van hun niet zo, dat heb ik wel door.
 

Ik heb dit, jaren geleden, geschreven voor De Nieuwe Schilderswijker. Sommige feiten zijn lichtjes achterhaald, maar de meeste staan nog keihard overeind:

Clubliefde

Vijf is ze nu, en voor zover ik kan overzien is ze nog steeds de jongste meid op Midden-Noord. Gedwongen door de omstandigheid dat ik daarvoor nou eenmaal een seizoenskaart heb, maar toch. Haar feestje is er niet minder om.
Het begon allemaal redelijk onschuldig. Natuurlijk, we wonen niet ver van het Zuiderpark. En natuurlijk had ze het stadion al honderd keer gezien. Als we op de minigolfbaan waren, bij de stoomtreintjes, in de speeltuin, als we aan het rolschaatsen waren of gewoon zaten te picknicken. Maar ineens kwam daar de vraag: "Papa, wat is dat eigenlijk?"
"Dat is het stadion van ADO."
"Wat is ADO?"
Ja, wat zeg je dan? De beste club van Nederland? Dat voel je misschien wel zo, maar de ranglijst van de laatste voetbaljaargangen toont toch pijnlijk duidelijk aan dat dát niet helemaal waar is. Bovendien, hoe leg je zoiets ongrijpbaars als clubliefde uit aan een meisje van op dat moment nog geen vier, dat wel weet hoe ze tegen een bal moet schoppen, maar nog nooit een voetbalwedstrijd heeft gezien?

Terug naar de basis dus. Voetbal is een spelletje tussen twee teams, die een bal in een doel moeten schieten. Dat doen ze op het grasveld. En omdat er heel veel mensen zijn die het leuk vinden om daarnaar te kijken, zijn er heel veel banken en stoeltjes om het veld heen gezet. En telkens als in Den Haag dat spelletje wordt gespeeld, zit ik op één van die stoeltjes. Mijn team komt uit Den Haag en heet ADO.
Ik zit trouwens nooit op dat stoeltje –een voetbalwedstrijd kijk je staand, vind ik – maar die vrijheid van meningsuiting permitteer ik me maar even.
"Mag ik mee?"
Ahum. Drieënhalf jaar. Die had ik kunnen zien aankomen.
"Ja, hoor. Dat mag wel een keer."

De eerste mogelijkheid die zich voordeed, was de oefenwedstrijd tegen het Olympisch elftal. Gratis toegang, mooi weer, alleen de Zuidtribune open (voelt toch een beetje als verraad, maar goed), geen spanning op de wedstrijd –alle ingrediënten dus voor een fijn middagje Zuiderpark en een aangename kennismaking tussen mijn inmiddels vierjarige dochter en ADO.
"Kijk. Die mannen met die groengeel gestreepte shirts zijn van ADO."
“En wij zijn voor ADO?”
“Ja.”
“ADO! ADO! ADO!”
Kijk, da's nog eens eenvoudig uitleggen. Geen gezeur over resultaten, ranglijsten, goede en slechte spelers, nacompetitie, witte zakdoekjes en wat dan ook.
Wij zijn voor ADO.
Punt.

ADO verloor, en zelfs dat was voor haar geen smetje op de middag. De kleine wilde graag nog een keer mee, maar alleen als ADO dan niet weer tegen die oranjes moest.

FC Utrecht was de volgende wedstrijd waar ze bij was. Zoals ik ooit bij mijn vader, zat ze apetrots op mijn nek, haar gloednieuwe clubkaart stevig in haar handje geklemd. Over de Hoefkade ging het in de richting van het Zuiderpark. Uit elke straat voegden zich lieden bij ons. Steeds meer mensen met groengele sjaals, mutsen, shirts. Overal vrolijke, lachende, verwachtingsvolle gezichten, die allemaal dezelfde weg aflegden. Het broodje worst om het wachten bij het hek wat aangenamer te maken. Het draaihek. Het fouilleren –ze stond erop dat een van die in gele hesjes gehesen mevrouwen ook bij haar zou doen wat die in een geel hesje gehesen meneer bij mij deed.
Dan onder de tribune door de gang naar het vak maken, een mooi plaatsje in de zon zoeken –ze zwolg erin.
De cheerleaders waren er, de stadionspeaker deed het, de spandoeken hingen, de groengele confetti vloog door de lucht, op Midden-Noord zongen ze zoals altijd de longen uit hun lijf, en die kleine danste, sprong heen en weer, zong mee (kampioooooooone) en ging er helemaal in op.

ADO verloor weer, maar ze maalde er niet om. Ze wilde maar één ding weten: "Wanneer gaan we weer?"

Ze heeft ADO nog niet zo vaak zien winnen (gelukkig was ze er beide keren tegen Feijenoord bij...), maar toch. De clubkaart is inmiddels vervangen door een heuse seizoenkaart. Ze is idolaat van Michael, maar ook Eljero mag rekenen op haar onvoorwaardelijke steun, net als Laurent en Wesley. En ze vindt het nog altijd jammer dat Jan-Paul is verhuisd.

In haar overwegend roze meisjeskamer hebben de nodige ADO attributen inmiddels hun intrede gedaan. Elke keer als we naar een wedstrijd gaan, gaat haar groengele knuffel als eerste in de tas, waarna hij liefdevol wordt toegedekt met de ADO-muts. En binnenkort gaat haar grootste wens in vervulling: dan gaat ze als players escort mee het veld op. In het felle schijnsel van de lichtmasten die dit jaar voor het laatst de thuiswedstrijden van ADO verlichten, die muur van gezang tegemoet –afkomstig van haar eigen tribune. Ze kan niet wachten.

Ik sta erbij, kijk ernaar, geniet ervan en begrijp er geen donder van. En minder dan ooit tevoren, kan ik zoiets ongrijpbaars als clubliefde uitleggen.

Prachtstuk.

Je hebt talent en een onvoorwaardelijk ADO hart.

Ik heb dit, jaren geleden, geschreven voor De Nieuwe Schilderswijker. Sommige feiten zijn lichtjes achterhaald, maar de meeste staan nog keihard overeind:

Clubliefde

Vijf is ze nu, en voor zover ik kan overzien is ze nog steeds de jongste meid op Midden-Noord. Gedwongen door de omstandigheid dat ik daarvoor nou eenmaal een seizoenskaart heb, maar toch. Haar feestje is er niet minder om.
Het begon allemaal redelijk onschuldig. Natuurlijk, we wonen niet ver van het Zuiderpark. En natuurlijk had ze het stadion al honderd keer gezien. Als we op de minigolfbaan waren, bij de stoomtreintjes, in de speeltuin, als we aan het rolschaatsen waren of gewoon zaten te picknicken. Maar ineens kwam daar de vraag: "Papa, wat is dat eigenlijk?"
"Dat is het stadion van ADO."
"Wat is ADO?"
Ja, wat zeg je dan? De beste club van Nederland? Dat voel je misschien wel zo, maar de ranglijst van de laatste voetbaljaargangen toont toch pijnlijk duidelijk aan dat dát niet helemaal waar is. Bovendien, hoe leg je zoiets ongrijpbaars als clubliefde uit aan een meisje van op dat moment nog geen vier, dat wel weet hoe ze tegen een bal moet schoppen, maar nog nooit een voetbalwedstrijd heeft gezien?

Terug naar de basis dus. Voetbal is een spelletje tussen twee teams, die een bal in een doel moeten schieten. Dat doen ze op het grasveld. En omdat er heel veel mensen zijn die het leuk vinden om daarnaar te kijken, zijn er heel veel banken en stoeltjes om het veld heen gezet. En telkens als in Den Haag dat spelletje wordt gespeeld, zit ik op één van die stoeltjes. Mijn team komt uit Den Haag en heet ADO.
Ik zit trouwens nooit op dat stoeltje –een voetbalwedstrijd kijk je staand, vind ik – maar die vrijheid van meningsuiting permitteer ik me maar even.
"Mag ik mee?"
Ahum. Drieënhalf jaar. Die had ik kunnen zien aankomen.
"Ja, hoor. Dat mag wel een keer."

De eerste mogelijkheid die zich voordeed, was de oefenwedstrijd tegen het Olympisch elftal. Gratis toegang, mooi weer, alleen de Zuidtribune open (voelt toch een beetje als verraad, maar goed), geen spanning op de wedstrijd –alle ingrediënten dus voor een fijn middagje Zuiderpark en een aangename kennismaking tussen mijn inmiddels vierjarige dochter en ADO.
"Kijk. Die mannen met die groengeel gestreepte shirts zijn van ADO."
“En wij zijn voor ADO?”
“Ja.”
“ADO! ADO! ADO!”
Kijk, da's nog eens eenvoudig uitleggen. Geen gezeur over resultaten, ranglijsten, goede en slechte spelers, nacompetitie, witte zakdoekjes en wat dan ook.
Wij zijn voor ADO.
Punt.

ADO verloor, en zelfs dat was voor haar geen smetje op de middag. De kleine wilde graag nog een keer mee, maar alleen als ADO dan niet weer tegen die oranjes moest.

FC Utrecht was de volgende wedstrijd waar ze bij was. Zoals ik ooit bij mijn vader, zat ze apetrots op mijn nek, haar gloednieuwe clubkaart stevig in haar handje geklemd. Over de Hoefkade ging het in de richting van het Zuiderpark. Uit elke straat voegden zich lieden bij ons. Steeds meer mensen met groengele sjaals, mutsen, shirts. Overal vrolijke, lachende, verwachtingsvolle gezichten, die allemaal dezelfde weg aflegden. Het broodje worst om het wachten bij het hek wat aangenamer te maken. Het draaihek. Het fouilleren –ze stond erop dat een van die in gele hesjes gehesen mevrouwen ook bij haar zou doen wat die in een geel hesje gehesen meneer bij mij deed.
Dan onder de tribune door de gang naar het vak maken, een mooi plaatsje in de zon zoeken –ze zwolg erin.
De cheerleaders waren er, de stadionspeaker deed het, de spandoeken hingen, de groengele confetti vloog door de lucht, op Midden-Noord zongen ze zoals altijd de longen uit hun lijf, en die kleine danste, sprong heen en weer, zong mee (kampioooooooone) en ging er helemaal in op.

ADO verloor weer, maar ze maalde er niet om. Ze wilde maar één ding weten: "Wanneer gaan we weer?"

Ze heeft ADO nog niet zo vaak zien winnen (gelukkig was ze er beide keren tegen Feijenoord bij...), maar toch. De clubkaart is inmiddels vervangen door een heuse seizoenkaart. Ze is idolaat van Michael, maar ook Eljero mag rekenen op haar onvoorwaardelijke steun, net als Laurent en Wesley. En ze vindt het nog altijd jammer dat Jan-Paul is verhuisd.

In haar overwegend roze meisjeskamer hebben de nodige ADO attributen inmiddels hun intrede gedaan. Elke keer als we naar een wedstrijd gaan, gaat haar groengele knuffel als eerste in de tas, waarna hij liefdevol wordt toegedekt met de ADO-muts. En binnenkort gaat haar grootste wens in vervulling: dan gaat ze als players escort mee het veld op. In het felle schijnsel van de lichtmasten die dit jaar voor het laatst de thuiswedstrijden van ADO verlichten, die muur van gezang tegemoet –afkomstig van haar eigen tribune. Ze kan niet wachten.

Ik sta erbij, kijk ernaar, geniet ervan en begrijp er geen donder van. En minder dan ooit tevoren, kan ik zoiets ongrijpbaars als clubliefde uitleggen.

Prachtig stuk ........... helaas ik was (en ben dat nog) zo'n ADO-fanaat dat mijn kinderen de pest kregen van voetbal. Ik heb het een paar keer geprobeerd met mijn zoon maar die kreeg niet de bevlogenheid van jouw dochter. Nu hoop ik op mijn kleinkinderen. Gewoon spelen dat ik minder fanatiek ben, misschien lukt het dan.

Ik heb dit, jaren geleden, geschreven voor De Nieuwe Schilderswijker. Sommige feiten zijn lichtjes achterhaald, maar de meeste staan nog keihard overeind:

Clubliefde

Vijf is ze nu, en voor zover ik kan overzien is ze nog steeds de jongste meid op Midden-Noord. Gedwongen door de omstandigheid dat ik daarvoor nou eenmaal een seizoenskaart heb, maar toch. Haar feestje is er niet minder om.
Het begon allemaal redelijk onschuldig. Natuurlijk, we wonen niet ver van het Zuiderpark. En natuurlijk had ze het stadion al honderd keer gezien. Als we op de minigolfbaan waren, bij de stoomtreintjes, in de speeltuin, als we aan het rolschaatsen waren of gewoon zaten te picknicken. Maar ineens kwam daar de vraag: "Papa, wat is dat eigenlijk?"
"Dat is het stadion van ADO."
"Wat is ADO?"
Ja, wat zeg je dan? De beste club van Nederland? Dat voel je misschien wel zo, maar de ranglijst van de laatste voetbaljaargangen toont toch pijnlijk duidelijk aan dat dát niet helemaal waar is. Bovendien, hoe leg je zoiets ongrijpbaars als clubliefde uit aan een meisje van op dat moment nog geen vier, dat wel weet hoe ze tegen een bal moet schoppen, maar nog nooit een voetbalwedstrijd heeft gezien?

Terug naar de basis dus. Voetbal is een spelletje tussen twee teams, die een bal in een doel moeten schieten. Dat doen ze op het grasveld. En omdat er heel veel mensen zijn die het leuk vinden om daarnaar te kijken, zijn er heel veel banken en stoeltjes om het veld heen gezet. En telkens als in Den Haag dat spelletje wordt gespeeld, zit ik op één van die stoeltjes. Mijn team komt uit Den Haag en heet ADO.
Ik zit trouwens nooit op dat stoeltje –een voetbalwedstrijd kijk je staand, vind ik – maar die vrijheid van meningsuiting permitteer ik me maar even.
"Mag ik mee?"
Ahum. Drieënhalf jaar. Die had ik kunnen zien aankomen.
"Ja, hoor. Dat mag wel een keer."

De eerste mogelijkheid die zich voordeed, was de oefenwedstrijd tegen het Olympisch elftal. Gratis toegang, mooi weer, alleen de Zuidtribune open (voelt toch een beetje als verraad, maar goed), geen spanning op de wedstrijd –alle ingrediënten dus voor een fijn middagje Zuiderpark en een aangename kennismaking tussen mijn inmiddels vierjarige dochter en ADO.
"Kijk. Die mannen met die groengeel gestreepte shirts zijn van ADO."
“En wij zijn voor ADO?”
“Ja.”
“ADO! ADO! ADO!”
Kijk, da's nog eens eenvoudig uitleggen. Geen gezeur over resultaten, ranglijsten, goede en slechte spelers, nacompetitie, witte zakdoekjes en wat dan ook.
Wij zijn voor ADO.
Punt.

ADO verloor, en zelfs dat was voor haar geen smetje op de middag. De kleine wilde graag nog een keer mee, maar alleen als ADO dan niet weer tegen die oranjes moest.

FC Utrecht was de volgende wedstrijd waar ze bij was. Zoals ik ooit bij mijn vader, zat ze apetrots op mijn nek, haar gloednieuwe clubkaart stevig in haar handje geklemd. Over de Hoefkade ging het in de richting van het Zuiderpark. Uit elke straat voegden zich lieden bij ons. Steeds meer mensen met groengele sjaals, mutsen, shirts. Overal vrolijke, lachende, verwachtingsvolle gezichten, die allemaal dezelfde weg aflegden. Het broodje worst om het wachten bij het hek wat aangenamer te maken. Het draaihek. Het fouilleren –ze stond erop dat een van die in gele hesjes gehesen mevrouwen ook bij haar zou doen wat die in een geel hesje gehesen meneer bij mij deed.
Dan onder de tribune door de gang naar het vak maken, een mooi plaatsje in de zon zoeken –ze zwolg erin.
De cheerleaders waren er, de stadionspeaker deed het, de spandoeken hingen, de groengele confetti vloog door de lucht, op Midden-Noord zongen ze zoals altijd de longen uit hun lijf, en die kleine danste, sprong heen en weer, zong mee (kampioooooooone) en ging er helemaal in op.

ADO verloor weer, maar ze maalde er niet om. Ze wilde maar één ding weten: "Wanneer gaan we weer?"

Ze heeft ADO nog niet zo vaak zien winnen (gelukkig was ze er beide keren tegen Feijenoord bij...), maar toch. De clubkaart is inmiddels vervangen door een heuse seizoenkaart. Ze is idolaat van Michael, maar ook Eljero mag rekenen op haar onvoorwaardelijke steun, net als Laurent en Wesley. En ze vindt het nog altijd jammer dat Jan-Paul is verhuisd.

In haar overwegend roze meisjeskamer hebben de nodige ADO attributen inmiddels hun intrede gedaan. Elke keer als we naar een wedstrijd gaan, gaat haar groengele knuffel als eerste in de tas, waarna hij liefdevol wordt toegedekt met de ADO-muts. En binnenkort gaat haar grootste wens in vervulling: dan gaat ze als players escort mee het veld op. In het felle schijnsel van de lichtmasten die dit jaar voor het laatst de thuiswedstrijden van ADO verlichten, die muur van gezang tegemoet –afkomstig van haar eigen tribune. Ze kan niet wachten.

Ik sta erbij, kijk ernaar, geniet ervan en begrijp er geen donder van. En minder dan ooit tevoren, kan ik zoiets ongrijpbaars als clubliefde uitleggen.

Geweldig stuk!!!!!!!!!!!

Ehh ben ik het niet mee eens. Lees eens IWTM van Sparta, we zijn niet de enigen hoor, sterker bij ons lijkt het dan wel een bibliotheek.

Wat ik wel lees uit deze onderzoeken is dat ADO de 5e bekendste club is. Bijna iedereen kent ADO en dat is toch leuk om te horen. Ook scoren we goed met een 12e plek op de score ‘fascinatie’ , wat aangeeft dat mensen wel degelijk een sterk gevoel hebben bij ADO.

We scoren zo laag op ‘trots’ en ‘verbondenheid’ omdat m.i. we zo kut spelen en presteren. Of je zou kunnen zeggen onze ‘fans’ zijn eigenlijk ‘successupporters’. Slechts 10% van onze fans is trots op onze club, waarschijnlijk vanwege het imago en omdat we altijd onderaan bungelen. Tsja hoe kan je daar nou trots op zijn.... Mensen voelen zich daarom ook niet verbonden aan onze mooie club, hebben geen zin in gezeik op de maandag na weer een nederlaag.

Geeft wel aan dat als wij in het linkerrijtje zouden spelen, het stadion idd veelste klein is. Wij hebben bijna 2,5 miljoen mensen in NL die ADO volgen. Daar kan, behoudens de top 4, niemand aan tippen. Zo is dan toch maar weer het glas halfvol.

Jongens, zondag winnen we en staan we 14e. Heerlijk weer, biertje na afloop en wie weet ’s-avonds nog ff naar Scheveningen. Wat is het toch heerlijk om Hagenees te zijn. Op naar die 12e stek.
 

Ik heb dit, jaren geleden, geschreven voor De Nieuwe Schilderswijker. Sommige feiten zijn lichtjes achterhaald, maar de meeste staan nog keihard overeind:

Clubliefde

Vijf is ze nu, en voor zover ik kan overzien is ze nog steeds de jongste meid op Midden-Noord. Gedwongen door de omstandigheid dat ik daarvoor nou eenmaal een seizoenskaart heb, maar toch. Haar feestje is er niet minder om.
Het begon allemaal redelijk onschuldig. Natuurlijk, we wonen niet ver van het Zuiderpark. En natuurlijk had ze het stadion al honderd keer gezien. Als we op de minigolfbaan waren, bij de stoomtreintjes, in de speeltuin, als we aan het rolschaatsen waren of gewoon zaten te picknicken. Maar ineens kwam daar de vraag: "Papa, wat is dat eigenlijk?"
"Dat is het stadion van ADO."
"Wat is ADO?"
Ja, wat zeg je dan? De beste club van Nederland? Dat voel je misschien wel zo, maar de ranglijst van de laatste voetbaljaargangen toont toch pijnlijk duidelijk aan dat dát niet helemaal waar is. Bovendien, hoe leg je zoiets ongrijpbaars als clubliefde uit aan een meisje van op dat moment nog geen vier, dat wel weet hoe ze tegen een bal moet schoppen, maar nog nooit een voetbalwedstrijd heeft gezien?

Terug naar de basis dus. Voetbal is een spelletje tussen twee teams, die een bal in een doel moeten schieten. Dat doen ze op het grasveld. En omdat er heel veel mensen zijn die het leuk vinden om daarnaar te kijken, zijn er heel veel banken en stoeltjes om het veld heen gezet. En telkens als in Den Haag dat spelletje wordt gespeeld, zit ik op één van die stoeltjes. Mijn team komt uit Den Haag en heet ADO.
Ik zit trouwens nooit op dat stoeltje –een voetbalwedstrijd kijk je staand, vind ik – maar die vrijheid van meningsuiting permitteer ik me maar even.
"Mag ik mee?"
Ahum. Drieënhalf jaar. Die had ik kunnen zien aankomen.
"Ja, hoor. Dat mag wel een keer."

De eerste mogelijkheid die zich voordeed, was de oefenwedstrijd tegen het Olympisch elftal. Gratis toegang, mooi weer, alleen de Zuidtribune open (voelt toch een beetje als verraad, maar goed), geen spanning op de wedstrijd –alle ingrediënten dus voor een fijn middagje Zuiderpark en een aangename kennismaking tussen mijn inmiddels vierjarige dochter en ADO.
"Kijk. Die mannen met die groengeel gestreepte shirts zijn van ADO."
“En wij zijn voor ADO?”
“Ja.”
“ADO! ADO! ADO!”
Kijk, da's nog eens eenvoudig uitleggen. Geen gezeur over resultaten, ranglijsten, goede en slechte spelers, nacompetitie, witte zakdoekjes en wat dan ook.
Wij zijn voor ADO.
Punt.

ADO verloor, en zelfs dat was voor haar geen smetje op de middag. De kleine wilde graag nog een keer mee, maar alleen als ADO dan niet weer tegen die oranjes moest.

FC Utrecht was de volgende wedstrijd waar ze bij was. Zoals ik ooit bij mijn vader, zat ze apetrots op mijn nek, haar gloednieuwe clubkaart stevig in haar handje geklemd. Over de Hoefkade ging het in de richting van het Zuiderpark. Uit elke straat voegden zich lieden bij ons. Steeds meer mensen met groengele sjaals, mutsen, shirts. Overal vrolijke, lachende, verwachtingsvolle gezichten, die allemaal dezelfde weg aflegden. Het broodje worst om het wachten bij het hek wat aangenamer te maken. Het draaihek. Het fouilleren –ze stond erop dat een van die in gele hesjes gehesen mevrouwen ook bij haar zou doen wat die in een geel hesje gehesen meneer bij mij deed.
Dan onder de tribune door de gang naar het vak maken, een mooi plaatsje in de zon zoeken –ze zwolg erin.
De cheerleaders waren er, de stadionspeaker deed het, de spandoeken hingen, de groengele confetti vloog door de lucht, op Midden-Noord zongen ze zoals altijd de longen uit hun lijf, en die kleine danste, sprong heen en weer, zong mee (kampioooooooone) en ging er helemaal in op.

ADO verloor weer, maar ze maalde er niet om. Ze wilde maar één ding weten: "Wanneer gaan we weer?"

Ze heeft ADO nog niet zo vaak zien winnen (gelukkig was ze er beide keren tegen Feijenoord bij...), maar toch. De clubkaart is inmiddels vervangen door een heuse seizoenkaart. Ze is idolaat van Michael, maar ook Eljero mag rekenen op haar onvoorwaardelijke steun, net als Laurent en Wesley. En ze vindt het nog altijd jammer dat Jan-Paul is verhuisd.

In haar overwegend roze meisjeskamer hebben de nodige ADO attributen inmiddels hun intrede gedaan. Elke keer als we naar een wedstrijd gaan, gaat haar groengele knuffel als eerste in de tas, waarna hij liefdevol wordt toegedekt met de ADO-muts. En binnenkort gaat haar grootste wens in vervulling: dan gaat ze als players escort mee het veld op. In het felle schijnsel van de lichtmasten die dit jaar voor het laatst de thuiswedstrijden van ADO verlichten, die muur van gezang tegemoet –afkomstig van haar eigen tribune. Ze kan niet wachten.

Ik sta erbij, kijk ernaar, geniet ervan en begrijp er geen donder van. En minder dan ooit tevoren, kan ik zoiets ongrijpbaars als clubliefde uitleggen.

Ehh ben ik het niet mee eens. Lees eens IWTM van Sparta, we zijn niet de enigen hoor, sterker bij ons lijkt het dan wel een bibliotheek.

Wat ik wel lees uit deze onderzoeken is dat ADO de 5e bekendste club is. Bijna iedereen kent ADO en dat is toch leuk om te horen. Ook scoren we goed met een 12e plek op de score ‘fascinatie’ , wat aangeeft dat mensen wel degelijk een sterk gevoel hebben bij ADO.

We scoren zo laag op ‘trots’ en ‘verbondenheid’ omdat m.i. we zo kut spelen en presteren. Of je zou kunnen zeggen onze ‘fans’ zijn eigenlijk ‘successupporters’. Slechts 10% van onze fans is trots op onze club, waarschijnlijk vanwege het imago en omdat we altijd onderaan bungelen. Tsja hoe kan je daar nou trots op zijn.... Mensen voelen zich daarom ook niet verbonden aan onze mooie club, hebben geen zin in gezeik op de maandag na weer een nederlaag.

Geeft wel aan dat als wij in het linkerrijtje zouden spelen, het stadion idd veelste klein is. Wij hebben bijna 2,5 miljoen mensen in NL die ADO volgen. Daar kan, behoudens de top 4, niemand aan tippen. Zo is dan toch maar weer het glas halfvol.

Jongens, zondag winnen we en staan we 14e. Heerlijk weer, biertje na afloop en wie weet ’s-avonds nog ff naar Scheveningen. Wat is het toch heerlijk om Hagenees te zijn. Op naar die 12e stek.
 

Helemaal eens.

Mooie woorden.

Ik was van plan om niets meer aan deze rubriek bij te dragen maar ik maak nu even een uitzondering.

Helaas scoren we nog wel op de punten 'trots op je club' en 'verbondenheid' zeer slecht met een laatste en 18e stek.

Lijkt mij niet zo vreemd dat dit eruit komt gezien alle, vaak onterechte en ongefundeerde, commentaren op spelers, trainers en leiding van de club.

Ehh ben ik het niet mee eens. Lees eens IWTM van Sparta, we zijn niet de enigen hoor, sterker bij ons lijkt het dan wel een bibliotheek.

Wat ik wel lees uit deze onderzoeken is dat ADO de 5e bekendste club is. Bijna iedereen kent ADO en dat is toch leuk om te horen. Ook scoren we goed met een 12e plek op de score ‘fascinatie’ , wat aangeeft dat mensen wel degelijk een sterk gevoel hebben bij ADO.

We scoren zo laag op ‘trots’ en ‘verbondenheid’ omdat m.i. we zo kut spelen en presteren. Of je zou kunnen zeggen onze ‘fans’ zijn eigenlijk ‘successupporters’. Slechts 10% van onze fans is trots op onze club, waarschijnlijk vanwege het imago en omdat we altijd onderaan bungelen. Tsja hoe kan je daar nou trots op zijn.... Mensen voelen zich daarom ook niet verbonden aan onze mooie club, hebben geen zin in gezeik op de maandag na weer een nederlaag.

Geeft wel aan dat als wij in het linkerrijtje zouden spelen, het stadion idd veelste klein is. Wij hebben bijna 2,5 miljoen mensen in NL die ADO volgen. Daar kan, behoudens de top 4, niemand aan tippen. Zo is dan toch maar weer het glas halfvol.

Jongens, zondag winnen we en staan we 14e. Heerlijk weer, biertje na afloop en wie weet ’s-avonds nog ff naar Scheveningen. Wat is het toch heerlijk om Hagenees te zijn. Op naar die 12e stek.