De stamgasten van koffiehuis de Koning slempen op het terras advocaat - uit een papieren bekertje.

Dat is een kunst op zich. De dikke, gele substantie kleeft vast aan het papier. Na drie keer slikken worden de bekertjes papperig en de mondspieren slap. Iedereen zit te happen als een vis op het droge.

Maar dit is het feest van Dick Advocaat en daar hoort maar één drank bij: advocaatje met slagroom. Die slagroom komt uit een spuitbus. Omdat lepeltjes niet voorradig zijn – het koffiehuis is op zondagmiddag immers gesloten – dopen wij onze vingers in de bekers en likken die af als een waterijsje.

Onder leiding van Ome Ed wordt er ook gezongen. Nou ja, gelald. ‘Advocaatje leef je nog, ie-a dee-a!’ De emoties lopen hoog op, vooral bij Ome Ed. ‘Ik weet het nog als de dag van gisteren’, zegt hij met betraande ogen. ‘Zes september 1970, Zuiderpark. ADO - Ajax. ADO was dat seizoen ongeslagen in eigen stadion. Dus we wonnen in het Zuiderpark ook van Ajax. Met 1-0.’

Hij beleeft de herinnering alsof het gisteren is gebeurd. ‘Ajax had Johan Cruijff met zijn totaalvoetbal. Maar wij hadden Ton Thie, Theo van der Burgh, Joop Korevaar, Lex Schoenmaker – én Dick Advocaat. Een rechtspoot. Te strak shirtje en te strak broekje. ‘Tricky Dicky’ was zijn bijnaam.’ ‘Hij heeft er wel meer gehad’, weet Schele Joop. Hij zit, gezien zijn oogafwijking, regelmatig met zijn vinger naast het papieren bekertje te prikken. Maar misschien komt dat ook door de derde fles advocaat die er inmiddels doorheen gaat. ‘De kleine Generaal. Of de Advocaat des Duivels.’

Dagobert Dick

‘Ik ken ’m alleen maar als Dagobert Dick’, smaalt Leen Half Een. ‘Hij heeft gelijk een zeerover de hele wereld over gezworven om zijn gouden dukaten te vergaren.’ Deze opmerking komt Leen op een scheldkanonnade te staan. ‘Zal ik een bijl tussen je knieschijven zetten? Dat als je loopt, dat het klinkt als een paar castagnettes?’ ‘Kruip in je hol en vreet je hacht op, kleinzoon van een kale jakhals!’ ‘Dickie doet het niet voor het geld’, sust Gerard de Gleuvenglijder. ‘Hij kan van de kwartjes al niet meer lachen.’

Het wordt Leen vergeven en de stamgasten likken hun vingers af bij zowel de menselijke als de alcoholische Advocaat. Het clublied wordt, met tranen in de ogen, luidkeels gezongen. Nimmer was het toepasselijker dan vandaag. ‘Wie eens ons shirt mocht dragen, vergeet dat maar niet zo. Die hoeft men niets te vragen. Die vecht voor ons ADO!!’