Het Kyocera Stadion had woensdagmiddag veel weg van een Zeeuwse akker na de suikerbietenoogst. Maar toch leverde het boer-zoekt-vrouwdecor eindelijk weer eens een vermakelijke wedstrijd op.

De mannen van Steijn speelden kick-and-rush vol passie. Om elke are werd gevochten als ging het om een ruilverkavelingsproject en wanneer de nood aan de man kwam, werd de bal weggemaaid. Met als gevolg een oogst van drie kostbare punten.

Het deed me denken aan een beachvoetbaltoernooi van de zomer op het strand. Ik was eigenlijk aan de wandel, maar de partijtjes met veel inzet en vreemde capriolen hielden me in de greep. Voor ik het wist, had ik een paar uur zitten kijken.

In de wedstrijd tegen Vitesse kreeg ik dezelfde beleving. Vermakelijk hoe het hardwerkende ADO de tegenstander aanpakte. Dat ging gepaard met raar stuitende of als een meelzak neerploffende ballen, op kolderieke wijze gemiste kansen en een breed scala aan andere misperen. Met als hoogtepunt de buiklanding die de ijverige Gehrt op de bal maakte, toen hij hem aan de voet dacht mee te nemen.

Coach Steijn reageerde kundig op de omgeploegde vlakte. Hij constateerde na afloop dat een fatsoenlijke opbouw van achteruit niet mogelijk was. Maar, who cares. Tommie Beugelsdijk, die juist wordt verweten dat de opbouw zijn zwakke punt is, excelleerde. Elke lange bal werd door hem gearresteerd en afgevoerd. ,,Ik zal ongetwijfeld de enige zijn geweest, maar ik vond het heerlijk", stelde de verdediger vast.

Het hotsenknotsenvoetbal lijkt het Haagse team dan ook op het lijf geschreven. Geen eindeloos geschuif, maar knallen met die bal onder het motto we zien wel wat ervan komt. Dat levert verrassende situaties op, zeker met het lange aanspeelpunt Kramer en draver Van Duinen in de punt van de aanval.

Ook de gedrevenheid van Malone, Meijers, Alberg en alle anderen met een geelgroen shirt was een lust voor het oog. De ereronde volbrachten de spelers al strompelend en het protestlied ‘Schuim op die bekkûh’ konden de tevreden fans deze wedstrijd achterwege laten.

Over de fans gesproken, opvallend was bij deze omstandigheden de mentaliteitsverandering van de toeschouwers. Doorgaans is de benadering van de eigen spelers uiterst kritisch en leidt het kleinste foutje al snel tot gemor. Dit keer mochten de spelers van ADO in de zandbak de grootste flaters begaan. Geen supporter die erom maalde en het vertrouwen van het team nam zichtbaar toe.

Zo is de soap rond de grasmat toch nog ergens goed voor. Competitievervalsing of niet, van mij mag het nog wel even een knollenveld blijven.