ADO-fan Christien Effens-Janssen is zo goed als blind, maar heeft het soms als eerste door als haar 'cluppie' scoort.

,,Ik hoor en voel het aan geluiden in het stadion'', zegt ze in het AD.
 

,,Kom op, jongens! Pak die bal dan! Dwingen, gewoon dwingen!" Met haar groen-gele muts op, dito sjaal om de nek en gespannen, gebalde vuisten is het snel duidelijk welk team Christien Effens-Janssen (72) deze avond aanmoedigt. Haar ADO Den Haag.

Ze lijkt een supporter als iedere andere. Het enige verschil: zij heeft een headset en een donkere zonnebril op. Om door de felle belichting in het stadion toch nog iets te kunnen zien en om de radioverslaggever te kunnen horen die deze wedstrijd verslaat.

Vanaf haar 4de werd de Haagse al door haar vader meegenomen naar wedstrijden. De ene week naar ADO, de andere week naar Holland Sport, dat toen nog bestond. In haar leven waren er lange tijd maar vier periodes dat zij niet ging: toen zij zwanger was van haar vier kinderen. ,,Voetbal is altijd mijn uitlaatklep geweest. Mijn therapie, bij wijze van. Op school sprak ik gewoon ABN, hier op het veld lekker Haags."

Testers gezocht

Tot een aantal jaren geleden. Effens-Janssen werd geboren met retinitis pigmentosa, een erfelijke oogziekte. Lange tijd kon ze nog goed zien, tot de ziekte echt tot uiting kwam. Nu ziet de zeventiger nog slechts 11 procent. Haar plek op de ADO-tribune gaf ze destijds noodgedwongen op. ,,Wat had ik daar nog te zoeken als ik de bal toch niet kon zien?"

Via haar fysiotherapeut hoort ze elf jaar geleden dat er testers worden gezocht voor een blindentribune in het ADO-stadion. De Haagse doet mee aan de test tijdens oefenwedstrijden. Op 10 november 2012 is het moment daar. De blindentribune is officieel in gebruik. En dus is Christien Effens-Janssen weer terug op haar plek. Waar ze de afgelopen tien jaar elke thuiswedstrijd weer steevast zit. ,,Dat was eerst wel even slikken, hoor. Dan moet je echt erkennen dat je een handicap hebt."

Dan gaat haar gezicht weer naar het veld. Ze hoort iets. De voetballers komen dichterbij. Naar de kant waar ADO juist niet moet zijn. ,,Blijf op hun helft", roept zij het team toe. Gespannen veert ze op in haar stoeltje. Vuisten weer gebald. Alsof ze het hebben gehoord schiet een van hen de bal weer naar de juiste kant. Enigszins ontspannen zakt de ADO-fan dan weer terug in haar stoeltje.

De vaste gasten op de tribune zijn uitgegroeid tot een vriendenclub, vertelt gastheer Eric van der Weg. ,,Er wordt weleens gevraagd wat een blinde bij voetbal moet. Maar ja, jij gaat toch ook weleens naar de bioscoop terwijl je ook thuis naar een film kan kijken? Het is ook die hele ervaring eromheen." Effens-Janssen knikt instemmend. ,,Ik ben meer bezig met wat eromheen gebeurt dan op het veld. Soms ook frustrerend hoor. Dan hoor je geroezemoes, maar weet je niet waarom."

Spanning en ontlading

Soms gebeurt juist het tegenovergestelde en heeft de Haagse eerder door dat er is gescoord. ,,Dan voel ik de spanning en de ontlading. En juich ik als eerste. Ik ervaar het eigenlijk net als toen ik nog kon zien. Ik leef mee." Van der Weg: ,,Ze merkt andere dingen dan wij. Wij zien het. Zij voelt het."

Net als de anderen op de blindentribune. De plekken en de faciliteiten zijn er voor hen. Van der Weg heeft nog één verbeterpunt. Hij hoopt ooit nog te kunnen regelen dat zij een eigen verslaggever krijgen. Net als het een doventolk, maar dan voor de slechtzienden. ,,Iemand die begrijpt wat zij níet zien. Die zich daar bewust van is en hun dat kan vertellen."

Dan klinkt het fluitsignaal. Deze wedstrijd is helaas verloren. Maar de volgende keer zijn deze fans er gewoon weer bij.

Bron: AD/Christy Dollen