Hoe lang hij nog te leven heeft, is onbekend. Kan enkele weken zijn, maar ook maanden en wie weet wat langer.

Harry Heijnen zegt terugblikkend dat zijn tijd bij ADO (1962-1969) de mooiste periode van zijn leven was.

Hij draagt een armbandje van ADO en thuis aan de muur hangen foto’s van de Haagse club, ziet de verslaggever van het Algemeen Dagblad.

Enkele maanden terug kreeg Heijnen te horen dat de kanker die vier jaar terug bij hem was geconstateerd, niet meer is te behandelen.

Hoe ziek ook, als ADO ter sprake komt fleurt hij op. ,,Toen ik uit Venlo op het station in Den Haag aankwam, wachtte mij een appartementje op de Leyweg en een brommer stond klaar. ‘Pas op voor de tramrails’, zeiden ze alleen tegen me.’’

,,Ik heb nooit een seconde spijt gehad van mijn overgang. Het was een prachtige tijd’’, zegt de Venlonaar.

Heijnen speelde van jagen, jagen, jagen. En niet nadenken maar schieten. Hij kon niet stuk bij de fans, schrijft de krant. 

Trainer Ernst Happel zei over hem: ,,Du Liemboerger als du begint zu laufen, dan hört dus nicht auf.’’

Rijk is hij er nooit van geworden. Hoewel, hij leerde hier zijn vrouw Riet kennen, een oer-Haagse uit de Schilderswijk. En hij bewaart hele mooie herinneringen aan een reis met ADO naar Amerika om daar het voetbal te promoten.

Nu moet hij rustig aan doen. Toch kwam hij dit voorjaar nog een keer terug bij ADO voor de thuiswedstrijd tegen FC Utrecht.

,,Ik dacht er komen zeven man van mijn oude team. Maar er stonden 100 mensen van ADO op me te wachten. Hartverwarmend het deed me wat.’’