25 april 2022

1 reactie

Op de 117e verjaardag van ons cluppie had Ed Slier voor zijn schrèfgebrè in de nieuwste editie van ADOratie in het oer-Haagse Leo’s Koffiehuis in de oer-Haagse wijk Laakkwartier afgesproken met Rick Hoogendorp, die ooit het mooie geel-groene shirt met rugnummer 9 heeft mogen dragen. Onderwerp van gesprek: zijn pad van amateur tot profspeler.

 

Juiste plek

 

Hoewel zijn wieg in het bij Venlo toebehorende stadsdeel Blerick (zo makkelijk verzin je de naam voor je spruit dus…) in Limboland stond, begon Ricks leven pas echt toen zijn wieg kwam te staan in een oer-Haagse volkswijk, alwaar hij in 1980 als pikkie van slechts vijf jaar jong begon met ballen bij de lokale voetbalclub HVV Laakkwartier. Het zal dan vast ook niemand verwonderen dat Rick en ik ‘gezellie’ een bakkie gingen doen om een beetje bij te praten, maar vooral natuurlijk om hem te laten vertellen over zijn leven in en buiten het voetbalwereldje, waardoor de supporters hem beter zullen leren kennen.  Leo’s Koffiehuis, in het hart van Laakkwartier, was de juiste plek om dat te doen. Met een vers bakkie pleur voor zijn giechel en een kouwe kletser voor de mijne, barstte Rick ruim twee uur lang los op mijn vragen.

 

Hoe is je pad van HVV Laakkwartier naar uiteindelijk je debuut in het betaalde voetbal bij F.C. Den Haag verlopen?

 

Na zeven jaar bij ‘Lakwa’ gespeeld te hebben, verkaste ik in 1987 naar de – een paar kilometer verderop gelegen en al net zo bekende – Haagse amateurclub VCS om mij verder te ontwikkelen. In 1991 kwam ik bij ADO in de jeugdopleiding, naast het Zuiderparkstadion gelegen jeugdcomplex ‘De Aftrap’. Dat was het begin van mijn leven bij onze mooie club. Al voetballend in de schaduw van dat grote stadion ernaast zette ik alles op alles om ooit in dat stadion te gaan spelen.

 

Dat is je gelukt, maar daar ging nog wel wat aan vooraf, toch?

 

Ja inderdaad, toen ik in het seizoen ‘93/’94 een vaste waarde was bij ADO in de hoofdklasse, benaderde Fortuna Sittard mij om daar te komen spelen. Eén belletje naar FC Den Haag was toen genoeg om een contractje te krijgen om het seizoen ‘94/’95 deel uit te maken van de A-selectie van FC Den Haag. In het begin van dat seizoen maakte ik mijn debuut in de bekerwedstrijd tegen ADO Amateurs op de Aftrap.

 

Maar je eerste doelpunt als prof maakte je niet in het Zuiderparkstadion…

 

Nee, dat was in de uitwedstrijd tegen Telstar. Ik maakte daarna nog 14 goals in het voor mij zeer aparte seizoen, want ik moest mijn dienstplicht vervullen en speelde toen ook in het militaire elftal, met onder andere Jaap Stam, Tarik Oulida en Arie van der Padt. Ik speelde vier wedstrijden: tegen Engeland, België en twee keer voor de kwalificatie van het WK voor militaire elftallen tegen Polen. Tot meer kwam het niet, want na zeven maanden dienst smeekte F.C. Den Haag het ministerie van Defensie om mij te laten gaan. Waarna aan het eind van het seizoen FC Den Haag mij verkocht, zonder een aanbieding te doen aan MVV.

 

Je hield aan dat ene seizoen in het eerste elftal ook nog een bijnaam over…

 

Die kreeg ik ineens van een Haagse supporter met kennis van de Engelse taal die in Den Bosch in het uitvak stond. Hij vertaalde mijn achternaam Hoogendorp naar het Engels en dat werd dan Highvillage. Ik vind dat nog steeds zo mooi dat ik zelfs met mijn rugnummer 9 erachter gebruik als naam op Twitter (@Highvillage9). 

 

Oke, we gaan door met voetballen. Je ging dus terug naar Limboland, maar in plaats van Sittard werd het Maastricht, om daar te gaan ballen bij MVV. Best opmerkelijk deze triangel…  

 

Haha, die is mooi, dat heb ik me nooit beseft en ik zou ook niet weten of dat toeval was. Maar goed, ik ging dus naar MVV alwaar ik uiteindelijk 42 officiële wedstrijden speelde, waarin ik acht keer een goal maakte. Na deze leerzame periode ging ik weer terug naar het Westen om te gaan ballen bij Dordrecht ’90. Daar heb ik ook een mooie tijd gehad. En heel leuk trouwens: ik krijg nog ieder jaar van een Dort-supporter genaamd Jock een kerstkaart toegestuurd. 

 

En daarna ging het pad omhoog

 

Inderdaad, want in 1999 ging ik naar Brabant om bij RKC Waalwijk te gaan ballen en ik speelde daar tot 2006 in de Eredivisie. Een mooie club waar wij bijna een keer Europees voetbal haalden. Dat lukte net niet doordat we drie doelpunten tekort kwamen. 

 

Maar jij hebt daar aardig wat goals gemaakt!

 

Ik scoorde er daar 95 en ben daarmee de trotse drager van de titel ‘Topscorer aller tijden’ van RKC Waalwijk.

 

Jij vroeg mij in die tijd om een keer te komen kijken

 

Ja, en toen kwam je een keertje, maar speelde ik niet. Haha. Maar als goedmakertje kwam ik jou een week later een shirt brengen met alle handtekeningen van de selectie erop. 

 

 

Dat dan weer wel inderdaad, waarvoor nogmaals dank. Maar laten we verder gaan richting Spanje, hoe was het daar?

 

In 2000 verhuurde RKC mij aan Celta de Vigo en zodoende kwam ik een hele nieuwe wereld terecht. Stond ik daar ineens met grote spelers zoals Aleksandr Mostovoj , Claud Makélélé , Valery Karpin en de gekste keeper (alle keepers zijn trouwens gek) die ik ken: Jose Manuel Pinto op het veld. 

Bijzonder vond ik het ook om strak in clubkostuum gestoken met het vliegtuig naar uitwedstrijden te reizen in plaats van in trainingspak met de bus, zoals ik in Nederland gewend was. Helaas duurde mijn avontuur in Spanje slechts vier maanden en speelde ik maar zeven wedstrijden. Daarna keerde ik weer terug bij RKC Waalwijk.

 

En daar ging je zoals gezegd los en toen kwam er in 2006 ineens een kevertje langs en ging je van op een fiets rijden naar in een Touareg rijden…

 

Mijn vele goals bij RKC Waalwijk hadden de aandacht getrokken van de toenmalige trainer van VfL Wolfsburg. Dat was niet zomaar iemand, maar de Duitse voetbalgrootheid Klaus Augenthaler, dus als die je in zijn selectie wil hebben, dan doet je dat natuurlijk wel wat. Toen ik geluisterd had naar zijn verhaal en die club mij ook nog eens een mooi contract aanbood was ik om. Na een goed bod (naar verluidt 2,5 miljoen euro, Ed) om mij over te nemen was RKC dat ook, dus verruilde ik de Eredivisie voor de Bundesliga. Ik kwam daar – net als in Spanje – weer in een totaal ander topvoetbalklimaat en omgeving terecht, dus dat was flink aanpassen voor mij en ook mijn gezin uiteraard.

 

Met die omgeving heb ik ook kennisgemaakt doordat jij mij had uitgenodigd om een keertje te komen kijken om jou te zien spelen in het shirt van VfL Wolfsburg. Maar net als toen bij RKC stond je niet op het veld…

 

Ja klote natuurlijk, maar voorafgaand aan de wedstrijd tegen Hertha BSC ontmoeten wij elkaar in ieder geval nog toen ik met de spelersbus in het afgesloten gedeelte (Uhm Rick… afgesloten en een Hagenees… ,Ed) van het stadion arriveerde zodat ik jou en je maatje JP de kaartjes kon overhandigen. Ik vind het nog steeds bijzonder dat jullie het er toch voor over hadden om daar vijf uur voor te rijden, aangezien die avond daarvoor het supportershome van F.C. Den Haag was bestormd door zogenaamde ‘supporters’ van Ajakkes. 

 

En dat voor ook nog eens slechts alleen de eerste helft…

 

Inderdaad, want toen ik jou belde na de wedstrijd om elkaar weer te zien en om jullie te verrassen dat ik met de club en trainer geregeld had dat jullie mee mochten met ons naar het spelershotel/complex om samen met de hele selectie en staf mee te eten, waren jullie alweer op de weg terug naar Den Haag. Dat vond ik natuurlijk jammer, maar ik begreep het later ook wel, gezien wat er die avond daarvoor was gebeurd. 

 

Jij hield het twee seizoenen uit daar in Duitsland om vervolgens ook weer terug naar Den Haag te scheuren en weer te gaan spelen in het shirt met de vertrouwde kleuren geel en groen 

 

Ik speelde helaas te weinig bij VfL Wolfsburg en een voetballer wil voetballen. Dus toen ADO Den Haag mij vroeg terug te komen op het oude nest, aarzelde ik niet. Mijn eerste wedstrijd weer terug in het Zuiderparkstadion was tegen FC Utrecht. Toen wij 1-0 achterstonden scoorde ik de gelijkmaker dus dat was wel ff lekker thuiskomen natuurlijk.

 

Thuiskomen betekende ook weer kleedkamerhumor, want dat zal je ook wel gemist hebben in Duitsland?

 

Ik maakte inderdaad daar niet dingen mee zoals een broekspijp met een kettingslot vastbinden aan een kledinghaakje of dat een speler vlak voor het moment dat iedereen verplicht was zijn stropdas te dragen deze allemaal zeer vakkundig aan elkaar had geknoopt, met alle paniek als gevolg. Ik heb natuurlijk nog veel meer kleedkamerhumor meegemaakt, maar dat is misschien iets voor een andere keer om te vertellen. 

 

Eenmaal thuisgekomen moest je al snel weer verhuizen omdat de club tot groot verdriet van vele supporters verhuisde van het Zuiderpark naar een nieuw stadion dat in het aan de rand van de stad en naast de snelweg gelegen industrieterrein Forepark was gebouwd. En juist daar bereikte jij een mijlpaal en sloot je je leven als professionele voetballer af.

 

Met die mijlpaal bedoel jij mijn 100e doelpunt in de Eredivisie, waar ik zo lang op hoopte die te maken. Mooi is ook dat alle spelers mij dat gunden en als het maar even kon mij de bal aanspeelden of een vrije trap lieten nemen, zodat ik eindelijk het t-shirt met het getal 100 erop dat ik al tijden onder mijn shirt aanhad, aan iedereen kon laten zien. Op 22 februari 2009 in de thuiswedstrijd tegen NAC Breda maakte ik via een vrije trap dan eindelijk dat 100e doelpunt en kon ik het t-shirt laten zien. Dat doelpunt was trouwens ook mijn laatste als profvoetballer. Ik ben blij dat ik die maakte in het geel-groene shirt van ADO Den Haag.

 

Over laatste en shirt gesproken…

 

Hahaha, ja mooi verhaal is dat. Na de wedstrijd – die achteraf mijn laatste als profvoetballer bleek te zijn – gooide ik mijn shirt naar jou toe. Maar als ik had geweten dat het mijn laatste wedstrijd zou zijn geweest, had ik dat nooit gedaan. Maar ik weet dat hij in jouw F.C. Den Haag museum op een goede plek hangt en als ik zou vragen of die een keertje bij mij mag logeren, dan mag dat van jou.

 

Als je in vogelvlucht terugkijkt op je carrière als voetballer, wat zie jij dan?

 

Dan zie ik de vele mooie momenten die ik heb meegemaakt bij alle clubs waarvoor ik gespeeld heb. Maar ook de trainers Martin Jol en Klaus Augenthaler van wie ik het meeste heb geleerd. En de leukste trainers die ik heb gehad: Robert Verbeek bij Dordrecht ’90 en Lex Schoenmaker bij ADO Den Haag. Verder vlieg ik in deze vlucht langs de bijzonderste spelers waar ik mee heb gespeeld zoals, Aleksandr Mostovoj, Claud Makélélé, Valery Karpin, Jose Manuel Pinto, Kevin Hofland, Zeljko Petrovic, Virgilio Teixeira, Patrick van Diemen, Tommie van der Leegte en Cor Lems. Ik zie ook de altijd positieve omgang met de supporters bij alle clubs waarvoor ik heb gespeeld. En eenmaal geland weet ik dat ik alles eruit heb gehaald als voetballer. Dus ik kan wel spreken van een mooie vlucht.

 

Geland in je nest dat vol met liefde zit toch?

 

Zekers te weten! Want in mijn Haagse nest zitten behalve mijn meisje Mariska (die alweer 30 jaar de mijne is) ook nog eens onze drie spruiten Naomi (18), Demi (16) en Levi (13). Op dat gezonde nest ben ik harstikke trots en zeer gelukkig mee.

 

Nest verschild maar één letter met net…

 

Hahaha, ik snap wat jij daarmee bedoelt. Buiten mijn gezin en voetbal heb ik nog de liefde om als pure ontspanning langs de waterkant een hengeltje uit te werpen in de hoop bijvoorbeeld een mooie grote karper aan de haak te slaan. Ik ga wel eens met Peter Boot van de Sportvisser Den Haag en Lex Immers naar Frankrijk om te vissen en daar heb ik tevens mijn grootste vangst gedaan: een karper van 42 pond!

 

Terug naar het voetbal, want na je carrière op het veld kreeg jij de nieuwe ambitie om trainer te worden

 

Ja inderdaad, en in 2009 gaf ADO Den Haag mij de kans om mij te ontwikkelen als trainer van de jonge talenten die bij de club ballen. Zodoende kwam ik weer terug op de Aftrap in het Zuiderpark en daar zit ik nu nog steeds. Komende zomer loopt mijn contract af en of dat verlengd gaat worden, is nog afwachten. Verder was ik van 2009 tot 2017 nog junior accountmanager van ADO Den Haag en was ik van 2011 tot 2014 spitsentrainer van het eerste elftal. 

 

Er is nog veel onzekerheid over mijn toekomst bij ADO Den Haag. Maar met mijn in 2017 behaalde UEFA A-diploma (dat is het een-na-hoogste papiertje om hoofdtrainer in het betaald voetbal te mogen zijn) alvast op zak, twijfel ik niet dat het mij gaat lukken om ooit trainer te worden in het betaalde voetbal. En dan uiteraard het liefst van ADO Den Haag!

 

Ik hoop dat het jou gaat lukken, Sjakie, en bedankt dat je dit inkijkje in jouw leven hebt gegeven aan de supporters!

 

Bron:

Ed Slier

ADOratie

Northside

svhaagschebluf

Ander nieuws:

ADO wint moeizaam van Utrechtse beloftes

Moord Lakwa vent. Zie regelmatig zijn ADO shirtje hangen in de kantine van Lakwa naast oa Daniel Bakkertje.

Dinsdag 26 april 2022 om 00:13 uur