Tag: loopbaan

Trending: brom vitesse trainer telstar leidde vertrek

Toon alle shouts

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Bilate vindt nieuwe club.
Mario Bilate zet zijn loopbaan voort bij de amateurs.
Lees het nieuwsbericht

Dat het een rumoerig en bijzonder jaar was voor DHC is een understatement. De roemrijke Delftse club degradeerde, de cijfers zeggen alles: precies één punt in 26 wedstrijden en dramatische doelcijfers van 19 voor en 185 tegen. Over het verval van een traditieclub met een rijk verleden, maar ook over de voorgenomen wederopstanding.

Dit verhaal is afkomstig uit het VI-weekblad. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
Eerlijk is eerlijk, de insteek van dit verhaal was dat trainer John de Letter ondanks alle ellende mocht aanblijven. De oer-DHC’er (‘ooit stuurde Johan Derksen een verslaggever naar Delft omdat daar een aardig linksbackie rondliep’) beleefde een seizoen zoals hij dat in zijn lange loopbaan nog nooit had beleefd. Niettemin mocht de ervaren oefenmeester blijven. Een kans op eerherstel als beloning voor bewezen inspanningen, leek het. Totdat vorige week woensdagavond laat De Letter plotseling appt: ‘Hopelijk heb je nog niets geschreven, ik mag niet door als hoofdtrainer bij DHC.’ We spreken af de andere dag te bellen. Voorzitter John van Zweden blijkt teruggekomen te zijn op zijn eerdere woorden. De samenwerking met de trainer is per direct verbroken. We lezen een uitleg, maar laten De Letter reageren.

‘We hadden een mondeling akkoord, er stond niets op papier’, begint hij. ‘Vriendjes van Van Zweden, zaakwaarnemers die spelers her en der aanboden en onderbrachten, hebben plaatsgenomen in de TC en die hebben een lading nieuwe spelers gehaald. Ik had ook mijn contacten, maar kreeg te horen dat ik dat niet hoefde te doen. Toen voelde ik al nattigheid. Ze verweten mij negatief te zijn, maar ik wilde ook het beste voor de club. Ik wilde met een stabiele ploeg aan de slag. Maandagavond had ik een afspraak met de TC, dinsdag belde John me dat het beter was dat we niet verder gingen. Dat viel me rauw op mijn dak, ook al voelde je wel dat het die kant op kon gaan. DHC is mijn club, de club was op sterven na dood toen ik mijn nek uitgestoken heb. Dan voelt dit als stank voor dank, ja.’

Is dit het einde bij DHC voor De Letter? Zijn liefde voor de club is in ieder geval danig op de proef gesteld. ‘Ik heb wel een knauw gekregen, dat mag je gerust weten. Ze hebben aangeboden om iets anders binnen de club te zoeken voor me, maar dat heb ik afgewezen. Eerst de zaak maar even goed afwikkelen en zelf tot rust komen. Het is wel een seizoen geweest waar je van bij moet komen. Ik gun de club het beste, maar DHC is DHC niet meer. Ze proberen het wel, maar ik ben heel benieuwd of het gaat lukken.’

Het is een passend einde van een rampseizoen. Een plotwending waar een scenarioschrijver trots op zou zijn geweest. Soapminnend Nederland had een seizoen DHC moeten volgen om aan zijn trekken te komen. We blikken terug op wat zich allemaal heeft afgespeeld aan de Brasserskade.

Enkele dagen voor zijn gedwongen afscheid spraken we met De Letter over het bewogen seizoen in Delft. Hij keek met gemengde gevoelens terug. ‘Het was een apart seizoen’, vertelde De Letter. Spelers vertrokken vorige zomer massaal en DHC had geen representatief elftal meer over. ‘De vraag was meer of we een groep van zestien spelers bij elkaar konden krijgen of dat het op zou houden. Dat laatste mocht niet gebeuren, dat wilden we te allen tijde voorkomen. Uiteindelijk vonden we achttien jongens, maar zonder ervaring en niet van het vereiste niveau. Het besef dat het zwaar zou worden, dat we veel zouden gaan verliezen was er zeker. Iedereen die meedeed wist waar-ie aan begon. Ik ook. Je hoopt dat het mee kan vallen, maar de uitslagen waren duidelijk.’

'De doelstelling om niet te degraderen pasten we al na een paar wedstrijden aan in: Als we het seizoen maar uit kunnen spelen'

De Letter stapte in bij zijn DHC en hoopte kleine stapjes te maken. ‘Mijn hartje klopt voor DHC. Ik zat thuis een beetje te niksen, ik kon wel wat afleiding gebruiken. Ik ben 57 en dertig jaar trainer, deze oude lul kon de verleiding simpelweg niet weerstaan. De doelstelling om niet te degraderen pasten we al na een paar wedstrijden aan in: Als we het seizoen maar uit kunnen spelen. Ik ben een trainer en vraag toewijding van spelers. Die was er niet. Van niet trainen tot te laat komen, dan ga je je als elftal ook niet verbeteren. Het werd een soort van bezighouden en overleven.’

Begin april eindigde de martelgang. DHC verloor met 1-15 van VELO en was officieel gedegradeerd uit de Eerste Klasse. Voor de trainer viel er geen eer te behalen. ‘Het was zwaar. In het begin denk je er nog wat van te kunnen maken, maar dat lukte totaal niet. We kregen wel complimenten voor de manier waarop we ons presenteerden, maar dat was puur uit beleefdheid. Het voelde meer als een vorm van medelijden.’

Maar de missie om te overleven was gelukt. Op de achtergrond was een reanimatieplan in de maak. Met dank aan John van Zweden. De behangkoning, trainer van het vierde elftal bestaande uit voormalige DHC-coryfeeën, was de beoogde redder in nood. Van Zweden wilde DHC weer tot leven wekken en oude tijden doen laten herleven. Hij nam de voorzittershamer over en ging op zijn bekende enthousiaste wijze aan de slag.

'John van Zweden heeft een aardig netwerk en dat gebruikte hij. Er kwamen ruim vijftig nieuwe spelers'

‘Hij heeft een aardig netwerk en dat gebruikte hij. Er kwamen ruim vijftig nieuwe spelers. Geen tien of vijftien, maar meer dan vijftig’, vertelde De Letter. Dat dat uiteindelijk leidde tot het vertrek van de trainer wist De Letter toen nog niet. ‘DHC gaat komend seizoen weer werken met een eerste en een tweede en een Onder-23-ploeg. Het zag eruit als een mooi projectje. We regelden onderlinge wedstrijdjes om te zien wat het niveau was. We konden selecteren. Ik wilde met niemand afspraken maken over een plek in het eerste. Ik wilde eerst zien of ze dat waard waren. Dat is waar een trainer voor aangesteld wordt toch? Het is lastig in te schatten hoever je kunt komen, maar hier kon ik wel een team van maken in ieder geval. Het wordt nooit meer zoals het vroeger was, maar dit gaf hoop op een betere toekomst.’

Een toekomst zonder De Letter dus. ‘Als ze denken dat ze zonder mij verder kunnen, moeten ze dat vooral doen. Zo gaat dat helaas.’ De jacht op rehabilitatie zal DHC komend seizoen inzetten. De rijke historie kan wel een nieuw hoofdstuk gebruiken. Aan opperpositivo John van Zweden zal het niet liggen. Maar die voorspelde ook dat het met ADO Den Haag allemaal goed zou komen

BLEISWIJK-1 schreef:

Hoe kan je hemelsnaam nieuwe spelers van niveau overtuigen? Als spelers uit de huidige selectie (Verheydt, Asante, Sleegers en v. Breemen) er al niet in geloven. En zo snel mogelijk weg willen?

Het lijkt er ook wel op dat Joor het prima vind. Hoe meer van de oude garde weg, hoe beter.

Van Bremen is gewoon weggegaan omdat die een hele mooie stap in zijn loopbaan kan maken. Verheydt zal wel iets meer verdienen in Turkije dan bij ADO, asante en Slegers zijn ziek?

AMSTERDAM - ADO Den Haag gaat Darije Kalezic op zeer korte termijn een aanbieding doen. De onderhandelingen met de 53-jarige oefenmeester uit Waalwijk zijn al weken aan de gang en zitten in de eindfase. De verwachting is dat die nog voor maandag worden afgerond zodat Kalezic op het veld staat als ADO Den Haag met de voorbereiding op het nieuwe seizoen begint. Dat zeggen goed ingelichte bronnen rond de club.

De afgelopen weken werden tal van trainers in verband gebracht met ADO Den Haag. Joris Mathijsen richtte zijn pijlen na het afhaken van Danny Buijs echter meteen op Kalezic. Die voldeed aan de profielschets die de nieuwe technisch directeur van de Haagse club bij zijn aantreden had opgesteld. Mathijsen verklaarde dat hij op zoek zou gaan naar een ervaren trainer, die al eens bewezen had dat hij een club naar een hoger niveau kon tillen. Kalezic promoveerde in het verleden met De Graafschap naar de Eredivisie met een team waarin veel spelers uit de eigen jeugd hun opwachting maakten. Hij handhaafde zich met De Graafschap op het hoogste niveau. Een soortgelijke prestatie leverde hij later ook als trainer van Roda JC. Met De Graafschap en met Jong PSV pakte hij in de Eerste divisie een periodetitel.

De afgelopen twee seizoenen fungeerde Kalezic als trainer van Jong FC Utrecht. Vier spelers maakten in die periode de sprong naar de A-selectie. Toch liet Kalezic een paar weken geleden zijn nog één jaar doorlopende contract ontbinden. Hij verklaarde toen dat hij zich na twee jaar opleiden van spelers weer wil manifesteren als prestatiecoach.

In zijn loopbaan wisselde Kalezic het opleiden van talenten en het trainen van A-selecties geregeld met elkaar af. Zo was hij eerder ook trainer van Jong PSV. In de Eerste divisie zat hij één seizoen bij MVV op de bank. In het buitenland was hij onder meer actief voor Zulte Waregem, Stockport, Al Taawoun, Wellington en Makassar.

De Bosniër, die in Zwitserland geboren werd, vluchtte in 1994 naar Nederland. Hij ging er voetballen voor FC Den Bosch. Daarna was hij jarenlang actief voor RKC Waalwijk. In Nederland kwam de verdediger verder uit voor AGOVV en De Graafschap. Bij RKC kreeg hij de bijnaam ’Soldaat van Waalwijk’ wegens zijn onverzettelijkheid in het veld. Dat was ook de titel van een documentaire die een paar jaar geleden over zijn leven werd gemaakt. Daarin stond de oorlog die hij meemaakte centraal en keerde hij terug op de velden van Velez Mosta en Lokomotiva, de clubs waar hij is opgeleid.

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Sonny Stevens vervolgt loopbaan in Indonesië
Sonny Stevens is na zijn contractontbinding in Griekenland naar Indonesië getrokken.
Lees het nieuwsbericht

FJDH schreef:

Denk er nou eens aan om je medicatie in te nemen!

ADO Den Haag is in de zoektocht naar een opvolger voor trainer Dick Advocaat uitgekomen bij Willem Weijs. De 36-jarige oefenmeester kondigde donderdag aan te vertrekken als assistent bij het Belgische SK Lommel, dat onderdeel uitmaakt van de City Group, het netwerk van clubs rond Manchester City.

Dat meldt De Telegraaf donderdagmiddag. Weijs is een goede bekende van ADO's kersverse technisch directeur, oud-international Joris Mathijsen. De twee werkten ook al samen bij Willem II, waar Mathijsen Weijs aanstelde als trainer van de Onder 21. In Tilburg raakte hij echter al snel betrokken bij het eerste elftal.

Ondanks zijn voor een trainer nog relatief jonge leeftijd, heeft Weijs er al een hele loopbaan op zitten. Hij werkte onder meer in de jeugd van PSV en Ajax en kwam uiteindelijk terecht bij NAC Breda, waar hij de Onder 19 en Jong NAC onder zijn hoede had. In februari 2020 nam hij plaats op de bank bij de hoofdmacht, als interim-trainer na het vertrek van Ruud Brood. Met NAC verraste hij vriend en vijand door PSV uit te schakelen in de achtste finale van de KNVB Beker.

Mathijsen kiest met Weijs voor een trainer die volgens De Telegraaf bekendstaat 'om een werkwijze die vergelijkbaar is met die van Jurgen Nagelsmann'. ADO zou alleen nog op zoek zijn naar een geschikte assistent-trainer om Weijs bij te staan, zo weet de krant te melden. "Als het totale plaatje er goed uit ziet, wil de club de nieuwe staf presenteren."

https://www.ad.nl/nederlands-voetbal/al-50-jaar-stress-in-de-play-offs-ik-moest-voor-elke-wedstrijd-overgeven-van-de-zenuwen~a50488e7/

Al 50 jaar stress in de play-offs: ‘Ik moest voor elke wedstrijd overgeven van de zenuwen’

De play-offs om promotie en degradatie, die maandag van start gingen met FC Eindhoven - Almere City, bestaan dit seizoen precies vijftig jaar. Over een halve eeuw vol mirakels, intens verdriet en extreme stress. ,,Ik moest voor elke wedstrijd overgeven van de zenuwen.”

Het is 12 juni 1991 en in een van de kleedkamers van het NAC-stadion bonkt het hart van VVV-aanvaller Maurice Graef in zijn keel. Buiten, hemelsbreed luttele meters van zijn stoel, heeft zich een woedende menigte van Bredase aanhangers verzameld. De supportersschare uit Venlo heeft het dan al op een lopen gezet, uit vrees voor diezelfde furieuze NAC-fans op het voorplein. Kort daarvoor heeft de Limburgse club zich ondanks een 2-1 nederlaag verzekerd van promotie naar de eredivisie.

Maar feestvieren zit er hier, aan de Beatrixstraat, voorlopig niet in. Te gevaarlijk, nu klinkers, fietsbellen en putdeksels door de lucht vliegen. ,,Ik zie mezelf daar zó weer zitten”, zegt Graef (53), destijds een aanstormend talent. ,,Hard juichen durfden we niet. Met ingehouden adem keken we elkaar aan. ‘VVV naar de eredivisie!’ Echt, zulke intense emoties heb ik nadien nooit meer meegemaakt.”
Maandag begonnen de play-offs om die nog ene vacante eredivisie-plek. Welke club eist die op? Het valt nauwelijks te voorspellen, zo heeft het verleden wel uitgewezen. Wat vaststaat: amusement en spanning zijn verzekerd. Dat is al zo sinds seizoen 1972/1973, toen het De Graafschap van Guus Hiddink de eerste winnaar was van het ‘toetje’, destijds nog nacompetitie geheten.


Ja, het bedenksel van Dokter Ab Wit, ooit clubarts en voorzitter van eerstedivisieclub WVV Wageningen, veranderde in 50 jaar tijd geregeld van opzet. Maar de essentie is ook nu nog onveranderd: veel meer dan kwaliteit bepalen vorm, stressbestendigheid, dom geluk of botte pech welke club zich kroont tot koning van de play-offs. ,,Voor neutrale tv-kijkers zijn het prachtige wedstrijden’’, stelt Graef, die ook eens degradeerde via de barrageduels. ,,Maar om ze als voetballer te spelen? Ik moest voor elke wedstrijd overgeven van de zenuwen. Voor de doorsnee voetballer voelt de nacompetitie als het spelen van een Europacupfinale.”

De Andere Tijden Sport-waardige oogst van een halve eeuw nacompetitie is groot. Wie herinnert zich niet de zinderende ADO Den Haag-Excelsior van afgelopen seizoen, waarin de Rotterdammers een 3-0 achterstand goedmaakten tot 4-4 en via strafschoppen naar het hoogste niveau gingen? Minstens zo memorabel: de 4-5 bij Go Ahead Eagles– RKC uit 2019. Of de sensationele penaltyserie bij Cambuur – Roda JC in 2009, uiteindelijk gewonnen door de Limburgers.

En wat te denken van Roda JC – Sparta in 2013, toen Mark-Jan Fledderus met twee vrije trappen in de slotseconden de promotiedroom van de Spangenaren doorboorde? Mario Bilate, destijds speler van Sparta, weet nog goed hoe hij en zijn ploeggenoten tot een paar minuten voor tijd vrij moeiteloos overeind bleven in Kerkrade. ,,Man, Roda oogde zo machteloos. Nou ja, tot die vrije trappen dan, die Fledderus er nooit meer zo in zou schieten... Zo dichtbij en toch met lege handen staan. Geloof me: hoe dat stadion toen ontplofte, dat vergeet ik nooit meer. Nachtmerries had ik ervan. In wezen is die wedstrijd nog steeds de ultieme blauwdruk van nacompetitievoetbal. Alles wat logisch is gebeurt niet, al het onmogelijke komt uit.”

En dat ‘onmogelijke’ is volgens Bilate een rekbaar begrip. Het kan, zoals bij het Sparta in 2013, keeper Nico Pellatz zijn die plots onder een bal door duikt. Het kan een ploeggenoot zijn die, zoals Stijn Spierings namens ‘zijn’ RKC, op nooit vertoonde wijze de beslissende treffer maakt in Deventer. Of juist een tegenstander die dit doet, zoals Jonathan Okita in 2021 namens NEC tegen NAC

De play-offs zijn angstaanja­gend. Het lijntje tussen voor eeuwig de schlemiel zijn of juist voor altijd onsterfe­lijk, is dunner dan dun.

,,Het klinkt gek misschien”, zegt Bilate, destijds speler van de Bredase club. ,,Maar er zijn dagen bij dat ik nog steeds aan die wedstrijd denk. Juist omdat die wedstrijd zo’n hoog ‘make or break’-gehalte had. In plaats van promoveren - iets wat op basis van die wedstrijd verdiend zou zijn geweest - bleven we in de Keuken Kampioen Divisie. Gevolg: trainer Maurice Steijn weg, alle aandeelhouders weg, woede bij supporters die ons de dag ervoor nog met duizenden hadden aangemoedigd op de snelweg. Het sentiment draaide 180 graden. Waar had NAC nu gestaan als Okita níet het doelpunt van zijn leven had gemaakt? Hoe was het met mijn eigen loopbaan gegaan als ik de kans had gekregen in de eredivisie? De play-offs zijn angstaanjagend. Het lijntje tussen voor eeuwig de schlemiel zijn of juist voor altijd onsterfelijk, is dunner dan dun.”

Precies dat contrast geeft de play-offs zo’n bijzondere lading. Enerzijds roept de nacompetitie romantiek op bij voetballiefhebbers. Het gevoel van met een biertje in de hand genieten, onder doorgaans zomerse omstandigheden. Het gevoel van, met de vakantie in het verschiet, eindelijk écht om de prijzen spelen. Iets wat clubs als Willem II, FC Emmen of MVV in de eredivisie gewoonlijk niet gegund is.

Anderzijds is er ook die bovengemiddeld grote kans op deceptie, dat het ‘toetje’ een wrange smaak geeft. De kille feiten: van de zeven clubs die dit seizoen beginnen aan de tombola, zal er straks toch echt maar eentje naar de eredivisie gaan. En de overlevingskans daarin is op basis van de statistieken in deze eeuw ook nog eens weinig hoopgevend. Twee derde van de play-offwinnaars is binnen drie jaar alweer gedegradeerd; voor ruim de helft is het na twee seizoenen al zover. En voor een derde geldt zelfs dat ze na één seizoen weer veroordeeld zijn tot De Braak, het Frans Heesen Stadion en al die andere typische KKD-paleisjes.

,,Het gevoel van móeten komt nergens zo tot uitdrukking als in de play-offs, daar moet je als speler echt tegen bestand zijn”, stelt Ruud Brood, die er met Roda en RKC succesvol in was als coach en later als assistent-trainer bij PSV in de top werkte. ,,Ik kan me Sanharib Malki nog herinneren uit onze gezamenlijk Roda-tijd. Waar hij in de competitie alle ballen binnenschoot, raakte hij in de nacompetitie geen knikker. Geloof me: Champions League voetballen met PSV is makkelijker dan als potentiële eredivisieclub nacompetitie spelen.’’

Het is een heerlijk gezicht hoor, al die volle stadions met al die verwach­tings­vol­le fans. Maar neem van mij aan: voor spelers en trainers is het een hel.

Dat is juist omdat er zo onnoemelijk veel van afhangt, aldus Brood. ,,Jouw toekomst als voetballer, je salaris dat met veertig procent kan stijgen of dalen, het lot van allerlei trouwe clubmensen, enzovoort. Het is een heerlijk gezicht hoor, al die volle stadions met al die verwachtingsvolle fans. Maar neem van mij aan: voor spelers en trainers is het een hel. Nergens balt tragiek zich zo samen als in de play-offs om promotie en degradatie. Reken maar dat we ook in deze editie weer veel tranen te zien krijgen.”

Van vreugde, zoals bij Heerenveen in 1990, toen die club als nummer nummer 16 van de eerste divisie promoveerde. Of bij RBC in 2000, toen dat als door een wonder hetzelfde flikte. Middenvelder Marcel van Helmond, destijds over wat hij ‘een mirakel’ noemde: ,,Bij ons in de buurt heb je De Efteling, daar heb je een sprookjesbos. Nou, daar zijn wij stiekem uit gekropen.” Maar het gros van de deelnemers zal dat nooit zo ervaren.

Vandaar dat Maurice Graef vooral maar de zonnige kanten koestert, opgedaan op die voor VVV dierbare juni-avond in Breda. Het liep destijds in 1991 al tegen middernacht, toen voor hem en zijn ploeggenoten de kust eindelijk veilig was en ze voor het stadion in de spelersbus konden stappen. ‘Er zal wel niemand meer staan straks, als we in Venlo arriveren’, mompelden de spelers tijdens de terugreis tegen elkaar. Hoe anders was de werkelijkheid, anderhalf uur later.

Duizenden fans waren bijeengekomen in het stadscentrum, waar het vooruitzicht van de komst van Feyenoord en Ajax naar De Koel groots werd gevierd. ,,Ik krijg er ruim dertig jaar later spontaan weer kippenvel van”, besluit Graef. ,,Hoe klein de kans mathematisch ook is om als winnaar te eindigen: alleen al vanwege de mogelijke ontlading moeten de play-offs voor altijd blijven. Voor wie ze wint, is het de mooiste competitie op aarde.”

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Lach van Advocaat houdt nog vervolg van loopbaan open
Dick Advocaat werd in zijn laatste thuiswedstrijd door de fans toegezongen en er waren opnieuw spandoeken voor de Haagse trainer te zien.
Lees het nieuwsbericht

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

Advocaat geniet: Thomas kan niet meer lopen
Dick Advocaat heeft al veel meegemaakt in zijn loopbaan, maar genoot van de ontknoping van de wedstrijd tegen MVV.
Lees het nieuwsbericht

Law schreef:

Kan iemand dat artikel plaatsen is een premium artikel

ALSJEBLIEFT..............

Braafheid en Zuiverloon over mentale problemen in topsport: ‘Harry Maguire durfde zijn kinderen niet meer aan te kijken uit schaamte’
Mentale problemen in de topsport uit de taboesfeer halen. Dat is de missie van de oud-profvoetballers Edson Braafheid (39) en Gianni Zuiverloon (36). Morgen komt hun podcast Building Bridges online. ,,Geloof me: het doet wat met je om op tv te horen dat je er helemaal niets van kunt.’’

De avond voor de WK-finale Nederland - Spanje in 2010. Edson Braafheid (39) kan het beeld nog moeiteloos in zichzelf oproepen. Zat hij daar in zijn hotelkamer in Zuid-Afrika, terwijl hij het vooruitzicht van de mogelijk belangrijkste wedstrijd in zijn loopbaan op zich liet inwerken. Zenuwen en twijfels vulden zijn gedachten. Zou het wel goed gaan? Zou hij, toch een ervaren verdediger, niet pijnlijk door het ijs zakken? En wat zouden die honderden miljoenen tv-kijkers dan van hem denken?

,,Ik had totaal geen controle over mijn gedachten’’, bekent de geboren Surinamer, die in de finale in Johannesburg in minuut 105 binnen de lijnen kwam voor de geblesseerde aanvoerder Giovanni van Bronckhorst. ,,Ik was alleen maar bezig met mezelf moed inpraten. Zo van: laat het alsjeblieft goed gaan morgen.’’

Mentale problemen in topsport vielen decennialang in de categorie zweetvoeten, kalknagels of zwemmerseczeem. Je wist dat er mensen mee rondliepen, maar erover praten? Liever niet. Het paste domweg niet in de machocultuur die presteren op het allerhoogste niveau met zich meebrengt. Je kwetsbaar opstellen maakte je zwak, zo wilde het cliché. Het kon je reputatie en status in de selectie genadeloos schaden.
,,En eigenlijk is dat best gek”, zegt Braafheid, nog altijd woonachtig in de Verenigde Staten waar hij zijn actieve loopbaan afsloot bij Palm Beach Stars. ,,In topsport zijn we met van alles bezig. Met conditioneel fit raken, tactische en technische analyses. Behalve dan met die paar centimeter in je hoofd, de hersenen. Die vergeten we nogal eens. En precies daar valt nog enorm veel progressie te boeken.’’

Om die reden richtte Braafheid, samen met zijn goede vriend en ex-prof Gianni Zuiverloon (36), House of Acceleration (HOA) op, waarin ze mentale problemen bij sporters te lijf gaan. Ze werken hierbij samen met mental coaches, psychologen en ambassadeurs uit de sport- en entertainmentbranche. Hun doel is het verbeteren van de geestelijke gezondheid en het psychisch welzijn van mensen, onder wie (jeugdige) sporters.

Daarnaast starten ze maandag met een podcast waarin ze met bekende topsporters over hun geestelijke obstakels praten. ,,Van de professionele sportwereld wordt nog te vaak een te rooskleurig beeld geschetst’’, vindt Braafheid, die speelde voor onder andere FC Utrecht, FC Twente, Bayern München, Hoffenheim en Lazio. ,,Natuurlijk is het prachtig om voor 80.000 toeschouwers of meer te spelen en goed geld te verdienen. Alleen: dat is de buitenkant. In werkelijkheid gaan heel veel topsporters gebukt onder eenzaamheid, blessureleed, druk van buitenaf en tal van dat soort zaken meer. In ons werk proberen wij een klankbord te zijn voor diegenen die hun zorgen in vertrouwelijkheid van zich af willen praten. Het is echt keihard nodig.’’
Waarom is het zo nodig?

Zuiverloon, oud-speler van onder meer Feyenoord, Heerenveen, West Bromwich Albion en ADO Den Haag: ,,Wat Edson zegt over die dag voor de WK-finale, ervoer ik in min of meer dezelfde mate tijdens mijn eerste periode bij ADO Den Haag. De degradatieperikelen maakten een ander mens van me. Ik raakte geblesseerd, was thuis niet meer de gezelligste en voelde me verantwoordelijk voor de kantoormedewerkers, die misschien wel hun baan zouden gaan verliezen wanneer we eruit zouden gaan met ADO. Het was alsof ik voortdurend een zak bakstenen op mijn rug droeg, zo erg trok ik me de ellende aan.

,,Vooral toen realiseerde ik me dat je je als topsporter heel alleen kunt voelen, dat de spanningen of kritiek op jouw functioneren je te veel kunnen worden. Juist ook omdat kritiek vaak heel persoonlijk wordt. Geloof me: het doet wat met je om op tv te horen dat je er helemaal niets van kunt. Supporters die je afmaken op internet? Het komt binnen bij je, echt waar. Zelfs absolute topspelers laten zoiets niet zomaar van zich af glijden. Op den duur kan die stress gekmakend worden.’’

Neem Harry Maguire. Ik las ergens dat hij uit pure schaamte zijn kinderen niet meer durfde aan te kijken, zo schuldig voelde hij zich ten opzichte van hen

Edson Braafheid
Braafheid: ,,Neem Harry Maguire, die sinds zijn komst naar Manchester United met nogal wat kritiek te maken kreeg. Ik las ergens dat hij uit pure schaamte zijn kinderen niet meer durfde aan te kijken, zo schuldig voelde hij zich ten opzichte van hen. En dit alleen maar omdat hun vader op sociale media voortdurend werd weggezet als miskoop, als nutteloze kracht.

,,En dan is dit nog maar één voorbeeldje, hè, van waarom het bedrijven van topsport nu veel lastiger is dan pakweg twintig jaar geleden. Eén klik op je telefoon en de bagger over jou als persoon druipt vanzelf over je heen. Probeer dan nog maar eens vertrouwen te houden in jezelf. Echt, dat is zo makkelijk niet. Daar kun je als topsporter goed hulp bij gebruiken. Ik had die hulp als profvoetballer althans dolgraag gehad.’’

De cijfers onderstrepen dat er in de topsport nog een wereld te winnen is op het gebied van geestelijke gezondheid. In een vorig jaar verschenen rapport van het IOC is te lezen dat bijna de helft van de sporters wereldwijd kampt met slaapproblemen, terwijl een derde angststoornissen en depressieve klachten heeft. Ook alcoholmisbruik, gokproblemen en suïcidale gedachten zijn geen uitzondering.

Oud-profvoetballers als Jeroen van der Lely en Jordi Hoogstrate kwamen publiekelijk uit voor hun faalangst, Gregory van der Wiel en Ricardo Kishna vertelden over hun paniekaanvallen. Dat deed ook de Amerikaanse turnster Simone Biles, die zo’n beetje alles won wat in haar sport te winnen valt. Onder anderen Gary Speed en Robert Enke kozen voor de dood, mogelijk als gevolg van spanningen tijdens hun voetbalcarrière.

Wat kunnen jullie topsporters bieden?

Zuiverloon: ,,We maken ze mentaal weerbaar. We vragen niet achteloos: ‘Hoe gaat-ie?’ Nee, we verdiepen ons echt in hoe het iemand vergaat, reiken ‘tools’ aan. Zo zorgen we ervoor dat de outside noise uit hun systeem verdwijnt. Dat klinkt allemaal als clichés, maar uit ervaring weet ik dat het belangrijk is dat iemand zich oprecht om je bekommert.

,,Stel: je hebt als topsporter slecht geslapen omdat er privé wat aan de hand is. Denk jij dan dat je zoiets deelt in de kleedkamer? Nee. Eenvoudigweg omdat er misbruik van wordt gemaakt door je ploeggenoten. Je wordt als slappeling gezien. Wij proberen sporters te leren dat kwetsbaarheid tonen geen zwakte is, maar juist een kracht. Als jij vrij in je hoofd bent en goed in je vel zit, presteer je beter.’’

Braafheid: ,,Voetbal is wat je doet, niet wie je bent. Achter iedere topsporter gaat een mens schuil, met zijn of haar eigen problemen. Die nuance wordt te weinig gemaakt. Het is fantastisch, hoor, om – zoals ik ooit – voor Bayern München te mogen voetballen. Alleen: als het dan even niet loopt, als de prestaties achterblijven bij de verwachtingen, is het wel zo fijn als er iemand voor je is die met je naar een verklaring zoekt. Je kunt namelijk helemaal kapotgaan aan die stress, heb ik gemerkt. Daar zouden we, zeker ook de clubs, meer bij moeten stilstaan. Al was het maar omdat ze er belang bij hebben dat hun sporters zo weinig mogelijk aan hun hoofd hebben.’’

Clubs werken toch al met mental coaches?

Zuiverloon: ,,Zeker. Langzaamaan gaat het echt wel de goede kant op. Clubs hebben steeds meer in de gaten dat ontwikkeling van een sporter niet alleen in het fysieke gedeelte zit. Toch kunnen hier nog heel veel stappen in worden gezet. Neem de jeugdopleiding. Hoe bereid je talenten voor op de impact van sociale media, waar ze later mee te maken krijgen? Hoe voorkom je dat ze, zoals Maguire, de kritiek heel persoonlijk opvatten? Onder meer daarin kan nog enorme winst worden behaald.’’

Braafheid: ,,In de ideale situatie heeft iedere topsporter straks een eigen, onafhankelijke psycholoog. Oftewel: een deskundige die er écht voor de sporter is en die geen directe belangen heeft met de club. Ik geloof dat je daarmee heel veel psychologische problemen gaat voorkomen. In de NBA is dit al heel lang vanzelfsprekend en werpt het vruchten af. In Europa lopen we wat dat betreft nog behoorlijk achter.’

Denzel Dumfries gaf tijdens het WK toe dat hij regelmatig hulp inschakelt van een sportpsycholoog. Gaat die bekentenis ook hier leiden tot meer acceptatie van geestelijke gezondheidszorg?

Braafheid: ,,Zeker. Denzel is natuurlijk niet de eerste de beste die dit zegt. Dat zo iemand zich kwetsbaar durft op te stellen, helpt enorm. Ook als voorbeeld naar anderen. Zonder mentale ballast is een voetballer nu eenmaal tot veel meer in staat dan een speler die die problemen wél met zich mee leurt. En wat voor voetballers geldt, geldt net zo goed voor de bakker van om de hoek. Als hij liefde voelt, zullen zijn taartjes ook lekkerder smaken.’’

Maandag start jullie podcast over ‘de mens achter de sporter’, met in de eerste aflevering Urby Emanuelson. Wat kunnen luisteraars verwachten?

Zuiverloon: ,,Diepgaande verhalen van topsporters over waar ze tegenaan zijn gelopen in hun loopbaan. Hopelijk zijn deze levenslessen een inspiratiebron voor de topsporters van de toekomst. Mentale problemen helemaal uit de taboesfeer halen, daar is het ons om te doen.’’

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

vakkiel, grijze gek, 1905 DH, Swaber, superfcdenhaag2, ton, Aad, Oldtimer o, langnek, lulijzer, Ronaldo, ADOZoetermeer en 104 gasten.

Bekijk de topshouts