Tag: broodjes

Trending: excelsior rkc wedstrijd absalem marsman schalk

Toon alle shouts

LEESVOER:

De ster van Jerdy Schouten (23) is rijzende. Zijn eerste maanden in Bologna waren moeilijk, maar nu baart de middenvelder opzien in de Serie A. Het Italiaanse avontuur van een oer-Hollandse jongen is definitief begonnen

‘Mijn vader is er iedere thuiswedstrijd.’ Schouten zegt het zomaar ineens met een stalen gezicht, ziet de verbaasde reactie en herhaalt zijn uitspraak. ‘Echt, dan blijft-ie bij ons slapen. Hij wil niks missen. Mooi toch?’ Ook Schouten senior heeft moeten wachten op de doorbraak van zoonlief, maar nu is hij ongetwijfeld nog trotser dan hij al was op zijn zoon. Vier duels op rij is Jerdy Schouten inmiddels basisspeler bij Bologna. Via Telstar en Excelsior naar de hoogste Italiaanse divisie. Zeg het hardop en het onwaarschijnlijke verhaal wordt alleen maar onwaarschijnlijker. Maar wie Jerdy Schouten in het rossoblu moeiteloos in een Serie A-wedstrijd ziet meespelen, moet erkennen dat de lovende kritieken in de Italiaanse media niet eens overdreven zijn.

Hij werd niet goed genoeg bevonden bij ADO Den Haag, leefde op sensationele wijze op bij Telstar, veroverde de Eredivisie bij Excelsior, om daarna een megagrote stap voorwaarts te maken. In Bologna transformeert de voormalige lichtgewicht tot een sterke voetballer, van anoniem selectielid met het oog op de toekomst is hij inmiddels basisspeler bij de huidige middenmoter geworden. En de superlatieven dalen op hem neer. De middenvelder verbaast iedereen, behalve zichzelf. ‘Ik wist wel dat ik het kon, anders had ik de stap niet genomen’, luidt een wijsheid van Schouten.

Het klinkt eigenwijs en zelfverzekerd, zo is hij ook wel. Net zoals hij toegeeft dat zijn omgeving hem soms moet corrigeren. ‘Ik dacht dat ik de overstap wel even zou maken, maar zo werkt het niet. Ik ben van nature nogal ongeduldig en eigenwijs, misschien wel té eigenwijs. Gelukkig weet mijn omgeving dat en weten ze dat ik het nodig heb dat ze me realistisch laten denken en duidelijk moeten maken hoe het zit.’

`Nu mocht ik een aantal wedstrijden starten, maar ik weet ook dat er zo weer andere keuzes gemaakt kunnen worden`

Zijn zelfkennis en kritische blik zijn verfrissend in deze verwarrende tijden waarin spelers veelal geen spiegel lijken te hebben. In de thuiswedstrijd tegen het Verona van Soufyan Amrabat zien we Schouten in actie in het shirt van Bologna. Na 69 minuten sloft de Nederlander met rugnummer 30 naar de zijkant. Bologna is met tien man komen te staan na een rode kaart, een defensieve ingreep is verklaarbaar. Zonder Schouten geeft de thuisclub de 1-0 voorsprong uit handen en wordt het 1-1. Een week eerder maakte hij zijn tweede negentig minuten sinds 30 oktober vol tegen Torino, de beloning is een tweede basisplaats op rij. In de eerste negentien wedstrijden in 2019 kwam hij in totaal 192 minuten in actie. En nog 44 minuten in een Coppa Italia-duel. Januari was de maand van de doorbraak in de Serie A voor Schouten. Afgelopen zaterdag tegen Brescia (2-1) kreeg hij zijn vierde basisplaats op rij toebedeeld. Die kon na een overtuigend optreden tegen SPAL ook niet uitblijven. De Italiaanse kranten hadden lovende woorden over voor zijn spel en dat leverde kreten op als Il Gigante, Man of the Match, Il Migliore en Bologna heeft zijn eigen Marten de Roon.

Het is bekend dat Italiaanse sportkranten niet schromen nieuwe helden op het paard te hijsen. Schouten blijft er nuchter onder. ‘Je moet het constant bewijzen en afdwingen, je hebt geen garanties. Nu een aantal wedstrijden mogen starten zie ik als een beloning, maar ik weet ook dat er zo weer andere keuzes gemaakt kunnen worden. Het is aan mij dat te voorkomen. We hebben een grote selectie, de concurrentie is hevig, ik heb nu het vertrouwen gekregen en dat wil ik ook waarmaken. Iedere training en iedere wedstrijd weer. Verslappen kan niet, ik bewijs nu dat mijn keuze de juiste was.’

BRAVOURE
Tegen Verona, waar Bologna aantreedt zonder de geblesseerden Stefano Denswill en Mitchell Dijks, beweegt Schouten centraal op het middenveld als een lightversie van Andrea Pirlo over het gras. De bravoure en lef die hij in Velsen-Zuid en in Kralingen liet zien, zien we deze wedstrijd bij vlagen. In Italië wordt nu eenmaal risicomijdend gedacht, Schouten heeft dat goed begrepen, hoewel hij van nature wat avontuurlijker is ingesteld. Hij lijkt zich soms in te houden, in gedachten wil hij méér, het verstand zegt echter voorzichtig te zijn. Opvallend is dat zijn medespelers hem veelvuldig zoeken. Op een andere manier dan in Nederland, maar ze weten allemaal dat als ze de bal bij dat rossige ventje uit Olanda bezorgen, er daarna geheid een andere ploeggenoot in balbezit komt.

‘Opbouwen zoals in Nederland kennen ze hier niet’, weet Schouten. ‘Dat heen en weer getik in de achterste linie, daar doen ze niet aan. Dat vinden ze zelfs verschrikkelijk. Hier gaat de bal sneller naar voren en kan ik er wat mee doen als de middenvelders ’m hebben. En ik moet meer tackelen, duels aangaan, de fysieke strijd opzoeken. Dat past me prima.’ Stadio Renato Dall’Ara is een prachtig toneel waar hij zijn kunsten mag vertonen. ‘Ik vind het een fantastisch stadion, met een heerlijke grasmat. Ik heb nooit een hekel gehad aan het kunstgras, hoor, ik ben van de kunstgrasgeneratie. Maar deze mat is geweldig.’

De thuishaven ligt drie kilometer buiten het historische stadscentrum. De bus vanaf het treinstation brengt ons naar een idyllische plek, een plaats waar het hart van een voetballiefhebber sneller gaat kloppen. De kolossale kenmerkende toren doemt in de verte op en trekt als een magneet de aandacht. Van dichtbij is het gevoel nog melancholischer. In een wereld waarin moderne stadions tot de verbeelding spreken is deze oude, romantische bak een bijzonder pareltje. Groundhoppers moeten dit stadion hebben gevinkt, anders verdien je de titel groundhopper niet. Schouten wandelt voor het duel met Verona geconcentreerd het veld op. In gedachten, ongetwijfeld vol adrenaline, maar uiterlijk rustig.

‘Eigenlijk besef je de aanwezigheid van al die mensen (de capaciteit bedraagt bijna veertigduizend plaatsen, red.) dan pas. Ik was Telstar en Excelsior gewend als thuisbasis, en met Excelsior natuurlijk ook uitduels in grote stadions. Eenmaal op het veld doet het me niets, dan merk ik het niet. Ik ben met het spel bezig, niet met de entourage. Tijdens de warming-up en bij het veld oplopen kijk ik weleens in de rondte en schiet het soms door me heen dat dit eigenlijk pas mijn derde seizoen in een eerste elftal is. En dan sta je ineens in de Serie A. Zo is het wel.’

ZURE NASMAAK
Dat besef is soms confronterend, maar ook alleszeggend over de voetballerij. Schouten is een voorbeeld van een speler die via een omweg de top aan het halen is. Wie weet wat er nog volgt? Oranje, een stap in Italië, een topclub in Nederland? ‘Daar denk ik nu helemaal niet aan. Ik wil hier slagen, daar werk ik hard voor.’

Het zijn woorden die passen bij Schouten. Logisch gezien zijn vastberadenheid om zijn droom te verwezenlijken. ‘Ik moest weg bij ADO Den Haag en heb mijn pad zorgvuldig gekozen. Eén jaar Telstar maar en slechts één seizoen Excelsior, zo bedenk je het niet, maar zo loopt het. Ik heb wel een zure nasmaak overgehouden aan de degradatie met Excelsior. Ik zie het nog altijd als onnodig, het had niet mogen gebeuren.’

`Het schiet soms door me heen dat dit eigenlijk pas mijn derde seizoen in een eerste elftal is`

Nu speelt hij een paar niveautjes hoger. ‘Ik heb echt heel goed nagedacht of ik dit wilde en ik ben onder de indruk geraakt van het verhaal van Bologna. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, ben ik er ook niet meer vanaf te krijgen. Ik heb me verdiept in de stad en de club, heb de taal geleerd en ben daar nog steeds mee bezig. Ik heb er alles aan gedaan om me snel thuis te voelen. Dat is gelukt. Het vertrouwen dat de club in mij uitsprak door me direct een contract voor vijf seizoenen te laten tekenen, voelde heel goed. De mensen die ik hier ontmoette, de stad, de club, het sprak me enorm aan. Als je zo’n keuze maakt, hebben mensen daar een mening over. Vind ik prima, voor mij is belangrijk waarom ik deze stap wil maken, dat ik ervan overtuigd ben dat ik hier een betere speler wordt en dat mijn directe omgeving me steunt. Ik zie mezelf hier een sterkere speler worden, ik merk nu ook dat ik grote stappen maak.’

In Nederland is het Italiaanse avontuur van Schouten nauwelijks nog belicht. ‘Ik heb nog niet zo veel pers gedaan. Eigenlijk alles afgehouden. Bewust ja, eerst maar eens presteren.’ Schouten lacht erbij, hij weet dat hij momenteel hot is in Bologna. We spreken na het duel met Verona af elkaar op dinsdag in het historische centrum van de stad te treffen. Bologna bruist, de stad aan de voet van de Apennijnen is qua inwonertal de zevende van het land en ontwikkelt zich in rap tempo tot een toeristische trekpleister.

De universiteitsstad is het culinaire epicentrum van Noord-Italië. Op de vele pleinen in Bologna is het uitermate goed toeven. De Piazza Maggiore, waar de Sint Petroniusbasiliek inwoners en toeristen begroet, is Italiaanser dan Italiaans en kent vele aangrenzende steegjes. Het zijn schilderachtige straatjes, met piepkleine winkeltjes vol typisch Italiaanse producten, waar Italianen elkaar overenthousiast begroeten. Schouten heeft per app de locatie doorgegeven waar we hem treffen. Het zijstraatje van het grote plein heet de Via Pescherie Vecchie.

STADSLEVEN
Schouten valt direct op met zijn rossige hoofd tussen de over het algemeen donkerharige Italianen als hij het steegje inloopt. Zerocinquantello heet het tentje. Aan een tafeltje bij het raam laten we het Italiaanse stadsleven op een middag in januari aan ons voorbijtrekken. ‘Ik ben een stadsmens, we gaan binnenkort meer in het centrum wonen’, verklapt Schouten. Zijn vriendin is hem gevolgd naar de Italiaanse stad. ‘We waren nog niet eens zo lang samen, ik vind het prachtig dat ze het heeft gedaan. Voor haar was de stap misschien nog wel groter en gedurfder dan voor mij. Ze voelt zich thuis, we trekken veel op met twee Scandinavische spelers die ook hun vriendinnen mee hebben. Ze heeft nu ook een baan gevonden hier.’

Zijn vriendin is momenteel een huis aan het bezichtigen. ‘We hebben een prachtig huis hoor, misschien wel te mooi. Maar het is een stuk buiten het centrum, ik vind het er te rustig. En bovendien kun je niet de stad in met je auto als je er niet woont. Dan moet je aan de rand parkeren en de stad inlopen. Als je in de stad woont krijg je ontheffing.’

Schouten zoekt op de menukaart naar zijn favoriete bestelling. Op het moment dat hij met enige tegenzin besluit voor de bruschetta met mozzarella te gaan, vindt hij waar hij op uit was. ‘Die moeten we hebben, let maar op’, klinkt het. Even later staat er een uitgebreide plank met diverse soorten ham, smeerseltjes, verschillende stukjes kaas en warme broodjes op tafel. Eten en drinken in Italië is altijd een feest.

SPINAZIE
In de stad waar de welbekende bolognesesaus zijn oorsprong kent, is dat niet verwonderlijk. Wandelend door de stad wordt de inwendige mens uitgenodigd zich tegoed te doen aan de vele lekkernijen. ‘Maar ik hou me in’, klinkt het haast verontschuldigend. ‘We koken ook zelf, hoor. Vanavond staat er gewoon spinazie op het menu.’ Het doet denken aan de onthulling die Schouten ooit deed dat hij op de wedstrijddag altijd pannenkoeken eet. Hij bekende dat hij verslaafd is aan die lekkernij. ‘We hebben op de club een kok die alles klaarmaakt wat je wil. Nee, ik heb nog niet om pannenkoeken gevraagd. Ik eet ze wel, ik kan niet zonder. Ze zijn gewoon te koop in de supermarkt en de stroop is meegekomen uit Nederland. Alleen niet op de ochtend voor een wedstrijd, zoals ik altijd deed. We zijn hier met de spelersgroep bij elkaar vanaf een dag voor de wedstrijd. Ik ben nog niet in de positie pannenkoeken te eisen, eerst nog wat meer basisplaatsen.’

Schouten kan rustig in een steegje in Bologna zitten zonder te worden aangeklampt. ‘Dat doen ze heel goed hier. Ze laten je met rust. Ik heb al een aantal keer gemerkt dat ze eigenlijk pas bij het afrekenen iets vragen of tegen je willen zeggen. Ik kende ook de verhalen van voetballers in Italië die door supporters worden aangesproken, maar het is hier gewoon heerlijk relaxed. Heeft ook met de stad en de club te maken. De Amerikaanse eigenaar Joey Saputo is een ontzettend aardige man, ik heb hem wel een aantal keer gesproken. Hij is geen type eigenaar die roekeloos investeert en spelers op naam haalt. Je ziet dat Bologna veel jongere voetballers scout, echt jongens voor de toekomst haalt. En die zullen ze natuurlijk ook ooit weer willen verkopen. Het bevalt me gewoon goed. Hoewel de beginperiode best wennen was.’

`De Italiaanse competitie wordt echt onderschat`

Schouten verwijst naar de eerste maanden. ‘Het was aanpoten. Ik heb trainingssessies meegemaakt waarin we alleen maar een het lopen waren. Bergop, bergaf, sprinten, duurlopen, inhoud kweken. Loeizwaar. Zo leggen ze hier de basis. Dat was een verschil, ja. Wat wij in Nederland doen, is daar helemaal niks bij. Ik had nog nooit zo hard getraind en was blij dat we eindelijk wedstrijden gingen spelen, maar ik was vijf minuten bezig in het eerste oefenduel en ik liep een knieblessure op. Dan word je wel even gek, ja. En nu?, dacht ik direct. Natuurlijk ga je aan je herstel werken en natuurlijk heeft de club me daar geweldig bij geholpen, maar je ziet wel even alles wat je voor ogen had aan je voorbijtrekken. Ik wilde direct indruk maken, me bewijzen. Want ik was maar een speler van een Nederlands clubje, niet iedereen kende me. Ik was nieuwsgierig, maar de mensen hier ook naar mij.’

UITZONDERLIJKE TALENTEN
Schouten moest geduld hebben, dat hij van nature niet heeft. ‘Maar ik snap heus wel hoe het werkt. Ik dacht wel even direct te gaan spelen, omdat ik wil voetballen. Dat is wat ik het liefst doe. Maar zo werkt het niet. Ik moest sterker worden. Ik merkte het ook op trainingen. Ik was toch dat iele mannetje uit Nederland. Vergis je niet, hè, hier ben ik ook gewoon weer een jonge speler. In Nederland is 23 al oud, maar hier begint het dan pas. Kijk hoeveel echt jonge spelers in Italië aan hun wedstrijden komen, dat zijn alleen de uitzonderlijke talenten. Dit is pas mijn derde seizoen als volwaardig profspeler in een eerste team. Eigenlijk heel vreemd. Ik sta er niet eens meer bij stil, maar als je er zo over nadenkt is het best bijzonder.’

Drie jaar echt prof en een vaste waarde in de Serie A. ‘Het voelt alsof het nu allemaal echt begint’, geeft hij toe. ‘Ik ben ook echt sterker geworden, kan het nu langer volhouden. Natuurlijk heb ik moeten wennen. Niet alleen aan de trainingen, ook aan de manier van spelen, aan het leven.’ De stap van Excelsior naar Bologna is in alle opzichten levensgroot, de Serie A is een compleet nieuw podium. ‘Ik denk dat ik in Italië kan groeien, het ligt me wel hoe ze hier denken en doen. De Italiaanse competitie wordt onderschat, dat vind ik echt. Er zitten geen makkelijke wedstrijden bij. Als je in Nederland een kleine nederlaag lijdt tegen Ajax of PSV, kan een trainer zeggen dat hij tevreden is. Dat is hier uitgesloten; met 1-0 verliezen is een nederlaag, het maakt niet of dat tegen Juventus of Inter is of tegen een laag geklasseerde ploeg. Verliezen is verliezen. Die benadering staat me wel aan.’

`Als je het hebt over een mensenleven en de strijd van iemand tegen een ziekte dan is voetbal plotseling slechts een spelletje`

Bologna kent een wisselvallig seizoen. Er zijn redenen aan te voeren, zoals de ziekte van trainer Sinisa Mihajlovic. De vroegere vrijetrappenkoning van de Serie A vecht tegen . Natuurlijk heeft zijn situatie invloed op de selectie. ‘Het is moeilijk aan te geven hoe precies, maar we hebben het erover in de kleedkamer. Iedereen is ermee bezig. Dit raakt je enorm.’

Praten over zijn trainer doet Schouten zichtbaar wat. ‘Het is vreselijk, zo oneerlijk ook. Ik kende hem nog maar pas, maar dit komt aan. Nooit ziek geweest en dan ineens getroffen door die vreselijke ziekte. Een boom van een kerel, oersterk, en dat straalt hij ook echt uit. Hij zou die vrije trappen nog zo graag het doel in jagen. Mihajlovic is fysiek en mentaal beresterk. We zijn bij hem geweest in het ziekenhuis. Direct na een wedstrijd, dat zijn emotionele momenten. Hij wil dolgraag bij ons zijn, helaas kan dat niet altijd, maar dan heeft hij de hulp van goede assistenten. Het is aangrijpend en mooi tegelijk. Als je het hebt over een mensenleven en de strijd van iemand tegen een ziekte, dan is voetbal plotseling slechts een spelletje.’

Ik wil graag even kwijt dat ik het een behoorlijke aanfluiting vond gister... Dat "ongelooflijke" feest was nergens te bekennen niets bijzonders te zien...buiten het stadion broodjes bestelt zegt de beste man dat word dan 10 euro... Nou ja joh doe eens gek he... Echt niet te vreten die zooi nooit meer die troep! Eenmaal binnen vonden we de muziek toen John Medley op `t veld stond enorm hard... Kon mensen naast mij niet meer horen en dat lag zeker niet aan mij... Tich mensen met de handen op de oren... Beneden tijdens de rust een broodje en drinken halen voor 3 mensen is werkelijk niet te doen... Stel ongeïnteresseerde en onwetende scholieren achter de kassa die niet weten wat ze doen en blijkbaar ook niet goed meer horen aangezien je 3x het verkeerde krijgt... Buiten dat duurt het ook veel te lang en wat je krijgt is ook niet voor herhaling vatbaar... Ik vind dat toch zo jammer hé... ADO is gewoon mega slecht in het organiseren van een feestje... En je krijgt de meeste mensen ook echt niet meer terug naar het stadion... Helaas...

GreenYellowTheHague schreef:

Ach we hebben ook lekkere koffie nu

Nu nog lekkere broodjes en ze kunnen altijd nog een catering bedrijf worden

Riedel schreef:

Jammer voor jouw voorbarige conclusie maar het is voor iedereen duidelijk wie dit misselijkmakend mannetje is en wat er gebeurd is.

Het is echt schandalig dat de club haar vingers wil branden aan dit jong.

Ik maak mij vooral zorgen om de toch vele spelers nu met een “krasje” gaat dat wel goed samen? Kramer weet iedereen van is een malloot eersteklas, ellebogen , broodjes kroket etc. Dan hebben we Ould chikh die niet wilde meewerken aan fit worden bij benfica en de bekende opmerking “Jij verlaat je werk om acht uur `s avonds en verdient niets. Ik ben rijk en werk alleen maar twee uur per dag. Ik neuk je vrouw en je moeder", zou Ould-Chikh tegen de fysio hebben gezegd. Verder nog auto’s die in de prak werden gereden en vechtpartijen tijdens uitgaan. Ook bij Utrecht werd Ould chikh weggestuurd door Jean paul de Jong.
En dan nu Summerville die een ploeggenoot liet mishandelen door een familielid. Dan is het inderdaad niet zo’n gekke opmerking om te zeggen waar branden we onze vingers aan.

langepino schreef:

0-3

3 broodjes kroket!!!

Barend schreef:

Graag concreter worden. Eén zwaluw maakt nog geen zomer.

Hoe kan het dat Fortuna evenveel punten heeft als ADO?
Van ADO weten we het wel, maar Fortuna? Vorig jaar nog maar tweede in de Keukendivisie.

Omdat Fortuna wel een scouting heeft die klopt, die novakovic en die griek die ze gehuurd hebben zijn goede voetballers. Bij ado eet Schoenmaker alleen maar broodjes bal maar scouten ho maar.

Kees schreef:

Amateurvoetbal op de zondag in West 2 holt achteruit. Op korte termijn worden de derde en vierde klasse zondag definitief opgeheven. Vroeger nog met de HVB eronder vaak honderden toeschouwers of meer per wedstrijd.

Je moet is komen kijken bij TAC90 Kees, ik snap niet dat ADO daar geen samenwerking mee heeft, daar lopen een paar spelers die je zo in 1 kan zetten, snel met een techniek waar je UUUUU tegen zegt.
Tot nu toe nog ongeslagen in de 2e klasse.
Sssssssssst ik kom eigenlijk voor de broodjes en de kippetjes

slash070 schreef:

Zo, `de zg wedstrijd van het jaar` hebben we ook weer gehad. Op zondagochtend half 11 sta je met een groep vrienden bij het MFC je vol te gieten tussen een hoop vreemde gezichten, op de automatische piloot zeg maar, als een soort van traditionele automatisme. Maar we maken het daar zelf onderling gezellig zoals altijd, en gaan vol goede moed richting Haaglanden Tribune ingang voor SCC-houders, alwaar een enorme rij staat met zoeken mensen met een uitgeprint toegangs A4-tje in hun hand. Via een andere ingang toch op tijd binnen gekomen, en op de tribune gaan we er eens goed voor zitten.

We hebben hoop, zoals mensen op een oudejaarsavond die met een staatslot op de bank wachten op plots opduikende getallen op de Tv. Ik zie een ADO wat zo nodig net als tegen PSV-thuis probeert `op te bouwen`. Met vier statische verdedigers, middenvelders die zowel in balbezit als balverlies alles in één tempo doen, en aanvallers die meer problemen met de balcontrole hebben dan met directe tegenstanders, gaat het wonder boven wonder nog behoorlijk ook. Mooie 1-0 van Khayati, blijdschap. Paar minuten later is alles al weer anders met de stand. Ons afvragen `hoe kán dit en waarom` doen we dit seizoen al niet eens meer.

Terwijl de doordringende frituur- en weeïge uienlucht van de kraampjes beneden al diep door de tribune heen in onze poriën is getrokken begint de tweede helft. ADO doet aan het spel niet meer mee, door grote onderlinge afstanden kom je niet meer in duel, er wordt achteruit gelopen, staan er bij en kijken er naar. Vervolgens wat wissels als tactische fon(d)s waardoor we opeens een Duindigt voorhoede hebben, met Goppel, Hooi en Becker. Alleen komt daar nooit de bal, valt niks te sprinten voor ze, soms wat gestruikel omdat hun benen sneller gaan dan de rest van de motoriek.

Na afloop nog na-bieren bij het MFC. Zelfs dan weten we het onderling nog gezellig te maken tussen weer een hoop vreemde haagse gezichten, aangevuld met verdwaalde polen, belgen en italianen. Vervolgens valt onze `ouwe garde` groep uit elkaar, en gaat verspreid hun eigen weg, richting huis, kroeg, of wat dan ook, of stiekem naar de hoeren, wie zal het zeggen.

`Avonds lees ik thuis op mijn telefoon ergens dat onze Burgemeesteres spreekt van `een geslaagde dag`. Stond ergens tussen de overige berichten van bussen met amsterdammers, peletons M.E., en hagenezen op het Malieveld.

Maar ach, misschien heeft die muts wel gelijk, hoe je iets beleefd is immers persoonsgebonden, ieder zijn meug.

@ Max betaal hem 3 broodjes Unox per thuiswedstrijd voor z’n wekelijkse column

Bolskie schreef:

Naja nergens op gebaseerd, kijk jij wel eens wedstrijden ofniet? Als je er vorig jaar stond als team en nu na genoeg het zelfde elftal heb en nu eruit ziet als los zand. Kan je je best afvragen of er iets speelt toch? Daarbij dat er iets gebeurd is tussen el k en immers is ook geen leugen of het ook daardoor komt weet ik niet

En dat Vega shit is ook niet waar, vreet broodjes frikandel wanneer hij kan
Probeer nou niet in de kroeg te vragen hoe het gaat want dan springt Lexie ineens in de media modus (ontkenning fase)
Mooi hoor lex zo`n media cursus

H@@GenEES schreef:

Fusten bier komen niet zo maar uit de hemel vallen die moet je wel eerst bestellen, als een fust op is heb je niet 1,2,3 een andere

Laat het nou bijna iedere wedstrijd hetzelfde liedje zijn mbt bier. Doodzonde want je loopt een hoop geld mis en ontevreden klanten. Is iets wat toch wel in de negatieve zin blijft hangen dat lees je vaak terug.

Overigens is de catering er wel flink op voorruit gegaan. Toch is er ook nog zat te verbeteren en als de club slim is investeren ze in een leidinggevende die niets anders doet dan langs de verschillende catering tenten loopt, observeert en waar nodig aanstuurt. Iedereen een vaste taak geven (bestelling opnemen/afrekenen, broodjes opmaken, drinken inschenken, voorraad bijhouden etc.) nu zie ik vaak zat dat dit allemaal door dezelfde persoon gebeurd wat ten koste gaat van snelheid en efficiëntie.

Het zelflerend van de organisatie is nog niet hoog genoeg op allerlei vlakken. Teveel zaken "overkomen" de club nog.

Maar om positief af te sluiten er is al veel verbeterd t.o.p. de afgelopen jaren dat mag ook gezegd worden.

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

fcdh-denhaag, Heino, pajam, Marcie, Aad, hagenees abroad, jbdh, ADO079, Jos_Luguber, purnie&pino en 160 gasten.

Bekijk de topshouts