Tag: stuk

Trending: reischl play schalk bonis telstar var

Toon alle shouts

Mike schreef:

Misschien moet je even teruglezen. Heb je heel wat te doen want je bent hier pas een paar dagen. Heb je nou een nieuw accountje aangemaakt om hier zelf te gaan zitten stoken?

Als iemand een reactie zet op een lang best behoorlijk interessant stuk en beweerd dat een hoop daar van niet waar is, en een ander vraagt wat er dan niet waar is, en die persoon reageert met: ik roeptoerde maar wat zoals gewoonlijk ik weet het niet sorry, kijk, dan ben je een vent. Maar nu ben je gewoon een roeptoerende kwijl met zo’n reactie.

rd.. schreef:

Alles en iedereen was afgehaakt, of had niet met de redding verenigbare aanvullende eisen. Zoals het kopen van het stadion voor n fooi.

Reijntjes. Er is veel over gezegd. Maar die is nog steeds slechts interim. Hij heeft de keus gemaakt nadat ieder ander was afgehaakt. Er was er nog maar 1 over. Het was 1 voor 12.

Parade der afhakers. Bob de Nederlandse Amerikaan. Die luchtfietser uit Zwitserland die 5 termijnen liet verstrijken om een eerste bedrag te voldoen. Die Nederlandse Amerikaan, Bob nogwat. Jol cs die een dikke vastgoeddeal voorzagen. Vanad die uit zichzelf al vrij snel plaats maakte.

Het allermooiste is natuurlijk dat dankzij inmenging van Hypercube er geen 5,8 miljoen maar 1,5 miljoen betaald hoefde te worden voor de financiering van de WHOA en daarmee de aandelen in bezit kregen .

Alle partijen zijn getraineerd of gefrustreerd, gelukkig zijn we nu in goede handen van ……????

Jammer van het stuk van de HCF dat er veel onderbuikgevoelens spelen , bijna op het persoonlijke af .
Maar gelukkig wel een partij die dingen aankaart ipv van apathisch naar de radio luisteren tijdens wedstrijden.

Is er überhaupt nog iemand die de belangen van de supporters behartigen?

Fantastisch stuk van HCF zeg, goed uitgepluist allemaal hulde!

Verklaart ook een hoop, zeker het Kuyt gedeelte. Wat een wespennest zeg man man man

Weet je wat het is. Ook wij moeten goed naar onszelf kijken. We wilden graag Hagenezen aan het roer.
Over alle gegadigden was er wat te zeiken. Ga maar na, bedenk wat gezelschappen en niemand was goed genoeg of zou snode plannen hebben.
Het waren stuk voor stuk mensen met gevoel bij de club.

En ondertussen dat er onder de supporters geouwehoerd werd wie het wel/niet moest worden, koos de nobele interimmer voor de clan bij wie zijn baan behouden zou blijven onder het mom van 'eigenlijk was het maar voor tijdelijk'.
Walgelijke, smerige en achterbakse pestzooi was het en is het.

Konden we allemaal maar eens stuk voor stuk onze ego'tjes verstoppen en 1 groot Groen-Geel front vormen. ONZE club wordt volledig uitgehold

Hcf Haguecityfirm

Het verhaal gaat verder, zojuist krijgen we dit stuk van iemand:

Gerard Cox maakte ooit een Ajax-lied waarvan de tekst inmiddels ook volledig op ADO van toepassing is:
Heel onverwacht na te zijn uitgegleden,
Is ADO zacht en kalm overleden.
We zagen het al weken hoe-ie zakte,
En tekenen gaf van verregaande zwakte
Zingen wij nu iets teders, zachts en zoets
Van de doden niets dan goeds.

Natuurlijk. ADO is nog niet echt dood. Maar veel scheelt het niet. En het rare is: niemand schijnt het ook maar iets te kunnen schelen.

En dát terwijl het nog maar een half jaar geleden is dat heel Den Haag in de ban was van de prestaties van de geel-groene ADO helden, die op het punt stonden om na een jaar weer terug te keren in de eredivisie. In plaats van een feestdag, liep de 28ste mei voor ADO uit op een totale ramp. Door een combinatie van overmoed, domheid en gebrek aan historische kennis, zette de ADO-leiding voor de wedstrijd tegen Excelsior de poorten open voor het gespuis dat redelijk succesvol jarenlang buiten de poorten was gehouden. Het resultaat was de grootste voetbalrel in decennia waarbij ADO betrokken was. De betrekkelijk goede naam die de club sinds het begin van de 21ste eeuw had opgebouwd, was in één klap vernietigd.

Natuurlijk zou het zo sullig mislopen van de promotie en de daarop volgende totaal onnodige voetbalrel reden moeten zijn, om te komen tot een actieplan en het houden van een grote schoonmaak binnen de organisatie die - naast de rellende fans natuurlijk – toch vooral verantwoordelijk was van de gang van zaken.

Het gebeurde niet. ADO’s nieuwe eigenaar hield zich muisstil en ook de nieuwe Raad van Commissarissen meldde zich niet. Die stilte bleek structureel. Falen op sportief en organisatorisch gebied bij ADO is sindsdien bij ADO eerder regel dan uitzondering. Redelijk goede spelers in de selectie werden afgelopen zomer vervangen door kwalitatief veel slechtere voetballers, het bezoeken van thuis en uitwedstrijden wordt structureel bemoeilijkt, het aanschaffen van seizoenkaarten is bijkans onmogelijk en voor de selectie staat ADO’s minst capabele trainer sinds de tijden van Stanley Brard.

Je zou haast zeggen dat het redenen te over zijn om de verantwoordelijken met een grote rotschop de laan uit te sturen. Het zou bij iedere club gebeuren. Van de top tot de Premier League tot de degradatiezone van de Italiaanse Serie D. Alleen bij ADO bleef het dood stil. Toeval? Natuurlijk niet!

Wie wil begrijpen wat er bij ADO aan de hand is, moet dringend een artikel lezen dat op 14 oktober verscheen in Sports Business Journal. Het artikel beschrijft de avonturen van een groepje Amerikaanse zakenvrienden die een flink aantal miljarden dollars gaan investeren in een mobiele ticket-verkoop app, Gametime genaamd. Twee namen van het vriendengroepje vallen daarbij speciaal op: ADO-eigenaar David Blitzer en Casey Wasserman, de eigenaar en CEO van de Wasserman Media Group.
Opeens wordt zo veel duidelijk. Blitzer en Wasserman zijn zakenvrienden. En waar kennen we in Den Haag de naam Wasserman ook al weer van? Natuurlijk, het is de naam van het bedrijf waarvan spelersmakelaar Rob Jansen de European Vice president is. Met de fraaie titel “Managing Executive, Global Football”. Dé Rob Jansen dus die eind vorig jaar, samen met John van Ringelenstein, een poging deed om de aandelen van ADO in handen te krijgen maar daarin faalde omdat hij op het laatste moment in de steek werd gelaten door een aantal mede investeerders. En ook dé Rob Jansen die sindsdien Dirk Kuyt en Daryl Janmaat in leidende functies binnen ADO katapulteerde en daardoor (mede) verantwoordelijk werd voor het gevoerde sportieve beleid.

Er is niet veel fantasie voor nodig om te reconstrueren hoe het afgelopen voorjaar moet zijn gegaan, toen Blitzer plotseling met de aandelen van ADO zat opgescheept. Dat was natuurlijk nooit de bedoeling geweest van de Amerikaan die voor dit soort transacties juist het aandelen-vehikel Globalon had opgetuigd; een consortium met een tiental medeaandeelhouders en met dochtermaatschappijen in tal van belastingparadijzen. Al snel nadat op 4 november 2021 Globalon op het allerlaatste moment als de ‘nieuwe eigenaar’ van ADO naar voren werd geschoven, was het bij insiders al duidelijk dat Globalon nóóit toe stemming zou krijgen van de licentiecommissie van de KNVB om de nieuwe grootaandeelhouder te worden.
Tot wanhoop van de voetbalbond en van andere betrokkenen weigerden zowel de ADO-directie als ook het bestuur van moeder-club HSV ADO af te stappen van de doodlopende weg die Globalon was geworden. De reden laat zich raden: Globalon was de enige van alle overnamepartijen die had laten weten niet direct afscheid te nemen van zowel directie als ook de HSV ADO als aandeelhouder.
Pas enkele dagen voordat er door een faillissement een definitief einde zou zijn gekomen aan betaald voetbal in Den Haag, werd de club gered door sportrecht advocaat Dolf Segaar die contact zocht met Blitzer in America en hem vroeg of hij persoonlijk financieel garant wilde staan voor de anderhalf miljoen die volgens het WHOA akkoord eind februari 2022 op tafel moest komen. Kort erop werd Rob Jansen via Blitzer-vriend Casey Wasserman de eerste – maar niet de enige - huismakelaar van ADO Den Haag.

Omdat het klantenbestand van Wasserman Nederland vooral bestaat uit sporters die hun loopbaan al achter de rug hebben (Denzel Hall is illustere is daarop een uitzondering) moest door de over geen enkel voetbal-netwerk beschikkende ADO-leiding een tweede huismakelaar worden ingeschakeld. Het werd Key United, het bedrijf van oud-ADO-lid Frank Schouten dat – o.m. via ‘player consultant’ Wesley Verhoek – al veel tentakels binnen ADO Den Haag had.

Omdat spelersmakelaars als Wasserman en Key United nu eenmaal altijd het belang van hun client-spelers voorop stellen boven het club (lees ADO-) belang, kon het gebeuren dat afgelopen zomer spelers die niet tot de Key United-groep behoorden werden vervangen door (veel minder getalenteerde) Key United-spelers als Max de Waal en Jordy Wehrmann.
Het gevolg voor ADO was een ongekende kapitaal vernietiging. Zo moest Jamal Amofa – die dolgraag wilde blijven - transfervrij vertrekken naar Go Ahead, schittert Jonathan Mulder in de verdediging van Telstar, produceerde Samy Bourard al een paar doelpunten in Israël, stond Youri Schoonderwald al in twee eredivisie wedstrijden in het doel van Sparta, voetbalt Sem Steijn bij FC Twente en is de talentvolle Benjamin Reemst een vaste kracht op het middenveld bij FC Dordrecht. De opbrengst voor ADO: NUL EURO!
Ook NUL EURO voor ADO was de opbrengst van het vertrek van een aantal Key United-spelers die vorig jaar voor ADO speelden maar nu uitblinker zijn bij andere clubs. Voorbeelden: Hervé Matthys (Beerschot) en Evan Rottier (Eindhoven).
Vanzelfsprekend zorgen de bemoeienissen van Wasserman en Key United voor een forse tweespalt binnen de ADO selectie. Zeker omdat de brutaliteit van Key geen grenzen lijkt te kennen en bij veel spelers de indruk bestaat dat de ADO-leiding samen met Key onder een hoedje speelt. Zo werd Key’s CEO Guido Albers onlangs na afloop van een wedstrijd door ADO-directeur Edwin Reijntjes de kleedkamer binnen geleid. In de voetbalwereld een absolute no-go. Behalve bij ADO blijkbaar.

Nu zou je denken dat Ignacio Beristain, de Adidas-schoenenverkoper die namens Bolt de zaken in Den Haag in de gaten moet houden, de ADO-directie strak controleert. Zeker omdat het begrotingstekort op dit moment al € 1,6 miljoen bedraagt, ster-aanvaller Thomas Verheydt liever vandaag vertrekt dan morgen en Reijntjes de opdracht om Kuyt te ontslaan voortdurend negeert.
Intern heeft de ADO-directeur gezegd dat Kuyt niet ontslaan kan worden omdat hij – via Rob Jansen en bij gebrek aan eigen voetbal-kennis – intern te veel macht heeft gekregen. Zo behoren de clubarts, de performance-trainer, een assistent-trainer alsmede een aantal spelers allemaal tot het ‘kamp Kuyt’ behoren. Een voortijdig ontslag zou ADO zeker een extra € 500.000 aan afkoop sommen kosten; nog afgezien van de salarissen van hun opvolgers.
En toegegeven: Beristain heeft het inderdaad geprobeerd. Maar bij gebrek aan echte macht was ook hij machteloos.

Inmiddels zijn er tal van aanwijzingen dat ADO-eigenaar David Blitzer klaar lijkt om – onder het motto liever korte pijn dan lange pijn – een einde te maken aan mislukte voetbal-projecten als ADO Den Haag en het Portugese Estoril.
Zo heeft Beristain, die zo langzamerhand moe zal zijn geworden van zijn voortdurende ruzies met Reijntjes die hij ook in het openbaar verregaande incompetentie verwijt, zich al weken niet meer bij ADO laten zien en houdt zich onbereikbaar voor de ADO-leiding.

Ook de focus van de Amerikaanse eigenaar is verlegd. Globalon heeft inmiddels een Engelse naam gekregen en heet voortaan Global Football Holdings. Ook heeft het bedrijf inmiddels in de persoon van Scott McLaughlan een echte voetbalman aan het roer. De 56-jarige heeft een decennia lange ervaring als scout bij Fulham (hij was daar een half jaar assistent van Martin Jol) en Chelsea en zal Blitzer overtuigd hebben van het feit dat – wil Global Football ooit echt geld verdienen – het bedrijf een niveautje hoger moet gaan kijken en zich niet langer moet bezig houden met gepruts in Nederland, Portugal en Spanje (AD Alcorcón, een Blitzer club die afgelopen zomer degradeerde naar het derde niveau). In plaats daarvan zal Global zich moet gaan richten op clubs die daadwerkelijk een kans maken op deelname aan de Europa League.
Geen wonder dan ook dat McLaughlan zich al een aantal weken in Denemarken verblijft waar hij namens Blitzer onderhandelt over de aankoop van een pakket aandelen in de 11-voudige Deense landskampioen Brøndby IF.

In het Bingoal Stadion loopt Reijntjes inmiddels rond als een aangeschoten stuk wild. Een aantal maanden geleden had de Amerikaanse eigenaar nog het plan om hem te ontslaan; inmiddels lijkt de tactiek om de incapabele Reijntjes maar in zijn sop te laten gaarkoken.
Reijntjes zal zich inmiddels realiseren dat de nieuwe en door hem veroorzaakte verliezen niet vanuit de VS zullen worden aangevuld. De goedmoedigheid van UVS zullen de Amerikanen niet hebben.
Om de aandacht af te leiden zoekt de ADO-directeur voortdurend ruzie met een aanval niet aan ADO verbonden spelersmakelaars (bijvoorbeeld Verheydt’s agent Danny Ris) en met ADO’s eigen fans die – als het aan de directeur ligt – maar mondjesmaat naar wedstrijden mogen gaan. Een beetje onder het motto: het spel van ADO is zo slecht; dat kan alleen maar tot problemen leiden.
Een deel van de ADO-aanhang weigert het nieuwe clubbeleid te accepteren en verzet zich. Maar een ander deel is inmiddels apathisch geworden en heeft een andere tijdsbesteding gevonden. Wat hen betreft is ADO inmiddels zacht en kalm overleden.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=131898769648461&id=100084850165155&eav=AfZvu_HR5NU5yzgYyf0zKavWOyR9xWV4CJkvxm14cMTZBecOZg7kwB6ETxpBU2XoDcg&m_entstream_source=feed_mobile&paipv=0

Nieuwsbericht op Club Achter de Duinen:

`Rijswijker` Breinburg is stuk fitter
Gregor Breinburg miste vorig seizoen veel wedstrijden doordat hij niet fit was, maar dat gaat nu veel beter.
Lees het nieuwsbericht

https://www.ad.nl/regiosport-den-haag/voetbalattributen-en-oude-beelden-laten-eenzame-ouderen-stralen-we-halen-ze-uit-hun-isolement-br~a5e9a9af/


PREMIUM
Schoenen met stalen neuzen en krantenknipsels uit het verleden. Eenzame ouderen halen voetbalherinneringen op in het stadion van ADO Den Haag. In het midden voormalig FC Den Haag-speler Jacques Smit. © Frank Jansen
Voetbalattributen en oude beelden laten eenzame ouderen stralen: ‘We halen ze uit hun isolement’
Voetbalschoenen met stalen neuzen, krantenknipsels uit het verleden en zelfs een lederen bal met veters. Eenzame ouderen leven bij de maandelijkse bijeenkomsten van ADO in de Maatschappij helemaal op als de verhalen en beelden van vroeger over tafel gaan. ,,We halen ze uit hun isolement. Vaak zie je ineens hun ogen weer stralen.”

Martin van Zaanen 22-10-22, 140

Het is halverwege de ochtend en het achterste gedeelte van De Brasserie op de begane grond van het Bingoal Stadion loopt aardig vol. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op de gracht om het veld en de tribunes met groene en gele stoeltjes. Op de wand van de gracht staan volop historische ADO Den Haag-afbeeldingen en foto’s. Net als op de muren in De Brasserie. Al valt dat in het niet bij wat vrijwilligers binnen op de tafels hebben uitgestald.

Onder die vrijwilligers verzamelaar Hans de Jager en levenslang ADO-lid en wandelende voetbalencyclopedie Frans Leermakers. Ze komen met het ene na het andere voorwerp van ADO, Holland Sport en FC Den Haag op de proppen. Tijdschriften, krantenknipsels en verzamelplaatjes. Maar ook stokoude voetbalschoenen met stalen neuzen en leren ballen, met veter. Als klap op de vuurpijl nemen voormalig eerste elftalspeler Jacques Smit (81) en legendarisch clubicoon Lex Schoenmaker (75) plaats aan tafel. Dit alles onder de noemer ADO-Herinneringen, één van de projecten van de stichting ADO Den Haag in de Maatschappij.

,,De deelnemers aan dit project zijn inwoners van verschillende woonzorgcentra. Zij worden uitgenodigd om hier samen herinneringen op te halen aan de hand van historische voorwerpen en beeldmateriaal. Zo bieden we ze de kans om uit hun isolement te komen en weer eens sociale contacten op te doen”, vertelt Lewis Walker, één van de organisatoren.

De Jager vult aan: ,,Het is goed als deze mensen prikkels krijgen. En voetbalhistorie kan bij uitstek voor die prikkels zorgen. Mensen die zich nog maar heel moeilijk dingen kunnen herinneren, krijgen soms ineens een helder moment als ze iets van vroeger horen of zien. Dan zie je die ogen ineens weer stralen. In gedachten zijn ze terug in hun jeugd. En voelen zich weer even jong.”

Elke bijeenkomst met de ouderen kent de opbouw van een wedstrijd: de eerste helft, de rust, de tweede helft en het ‘Haags Kwartiertje’. Al snel is in De Brasserie duidelijk dat het werkt. Deelnemers laten de herkenbare voorwerpen door hun handen glijden. Namen komen naar boven. Aad Mansveld, die ‘lange’ Van Vianen en Abe Lenstra. Sommige gezichten van de deelnemers, onder wie opvallend veel vrouwen, krijgen een weemoedige glans als ze beginnen te vertellen.
Iedere keer als we een glimlach van herkenning op het gezicht van de deelnemers kunnen laten verschij­nen, word ik daar gelukkig van

Lewis Walker
Opvallend is de aandacht, die alle ouderen krijgen. En hoe iedereen in z’n eigen tempo en met z’n eigen intensiteit aan deze bijeenkomsten kan meedoen. De Jager: ,,Weet je wat ik ook mooi vind? Om te zien hoe de begeleiders van die mensen er ook in opgaan. Zo’n stadion blijft toch een aansprekende omgeving. Als dit voor hen eens per maand ook een uitje is, vind ik dat hartstikke mooi meegenomen.” Lewis Walker: ,,Iedere keer als we een glimlach van herkenning op het gezicht van de deelnemers kunnen laten verschijnen, word ik daar gelukkig van.”

Een extra dimensie aan deze bijeenkomst, vormen de twee helden van weleer, die zelf op het veld hebben bijgedragen aan de sportieve successen van de club. Smit, tussen 1959 en 1969 verdediger bij FC Den Haag, en Schoenmaker vertellen uit eerste hand hoe het er toen allemaal aan toeging. Eerstgenoemde heeft wel een idee waarom juist voetbalherinneringen van toen zich zo hardnekkig in het geheugen nestelen. ,,In die tijd zag je op televisie af en toe een flard voetbal voorbijkomen”, zegt hij. ,,Maar je zag het vooral met je eigen ogen. Zo’n bezoek aan het Zuiderpark met alle geuren, kleuren en emoties blijft denk ik langer hangen. Helemaal als dat jeugdherinneringen zijn.”
Schoenmaker weet nog wel een aantal redenen. ,,In de tijd dat wij speelden, was het ook allemaal een stuk overzichtelijker. Teams kwamen jaar in, jaar uit in dezelfde samenstelling het veld op. Clubs speelden altijd in dezelfde tenues.” Daarbij speelde hij in een tijd dat de topclubs met knikkende knieën naar een uitverkocht Zuiderpark kwamen. Schoenmaker knikt: ,,Dat scheelt ongetwijfeld ook. Neem onze Europese avonturen, onder andere tegen West Ham United. Daar worden wij als jongens van toen nog steeds op aangesproken.”

Lekkere wissel kutje kuijt, pak lekker je spullen inclusief je föhn en op doffertjes. Alles heeft bij die chirurgische ingreep knel gezeten. Stuk onbenul!

Aad schreef:

Daarom volgende ronde:

Haagsche voetbal en cricketvereniging Quick tegen ADO Den Haag.

Een heerlijke Haagse derby tussen geld en armoe : -

Denk dat onze eigenaar zat geld heeft omdat hij niks uitgeeft. Tenminste, niet aan ADO in elk geval. En de ballotagecommissie is voor
nieuwe bestuurders bij ADO ook een stuk makkelijker dan bij Quick volgens mij

https://www.vi.nl/pro/waarom-de-gouden-eredivisie-debutant-op-zijn-25ste-kiest-voor-een-normaal-leven.

Was toch een talentje?

Waarom de gouden Eredivisie-debutant op zijn 25ste kiest voor een normaal leven

Door Dave Aalbers
Voor veel mensen klinkt voetballen in het buitenland als de droom. Dat was het lange tijd ook voor Dennis van der Heijden. De voormalige jeugdinternational stond de afgelopen vier jaar onder contract bij clubs in Italië en Polen, maar besloot op zijn 25ste dat hij genoeg had gezien van een leven ver weg van zijn familie en vrienden. Terwijl zijn beste jaren als voetballer nog moeten komen, kiest hij bewust voor een normaal leven.

Weinig spelers die zo als een raket op het Eredivisie-toneel zijn verschenen als Van der Heijden. Zo’n zes jaar geleden mocht hij als jonkie van achttien voor het eerst op de bank zitten namens ADO Den Haag tegen Excelsior. ‘Ik zag wat familieleden op de tribune zitten’, vertelt hij in zijn woonkamer in Maassluis. ‘Ik vond het al bijzonder dat ik mocht warmlopen en dacht: Dit zal hem wel zijn voor vandaag.’ Tot zijn verbazing riep trainer Henk Fraser even later zijn naam. In de 77ste minuut stapte hij bij een 2-1 achterstand het veld op.

`Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven`

Een paar seconden later schoot hij met zijn allereerste balcontact de gelijkmaker keihard tegen de touwen. Zijn debuut werd nog gekker, want vijf minuten voor tijd schoot hij ook nog de 2-3 binnen. Hij weet nog goed dat hij die avond een hapje ging eten met z’n vrienden. Mensen herkenden hem plotseling van televisie. Eigenlijk moest hij de volgende ochtend naar school, maar hij kreeg al snel een belletje dat dit niet zo’n handig idee was. ‘Er stonden verschillende cameraploegen, dus ze adviseerden me om thuis te blijven.’ Op dinsdag besloot hij wel weer naar de les te gaan en stapte hij onder applaus van zijn medeleerlingen het lokaal binnen. Er was die dag weinig aandacht voor de les: ‘Iemand had de samenvatting op het grote scherm gezet.’

Van der Heijden was in die tijd ook regelmatig te gast bij jeugdelftallen van het Nederlands elftal, waar hij in een talentvolle lichting speelde met jongens als Frenkie de Jong, Abdelhak Nouri, Donny van de Beek en Steven Bergwijn. Op dat moment had niemand – inclusief hijzelf – zien aankomen dat hij op zijn 25ste het profvoetbal vaarwel zou zeggen.

NORMAAL LEVEN
Nu zit Van der Heijden op een dinsdagavond aan tafel in zijn nieuwbouwhuis in Maassluis. Hij is net terug van een dag werken, heeft snel wat eten naar binnen geschoven en moet na het interview weer door naar de training van VV Capelle, een club uit de Vierde Divisie. Een paar maanden eerder speelde hij nog voor een kleine twintigduizend man in Polen, maar tegenwoordig ziet zijn leven er vrij normaal uit.

`Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar`

Tijdens zijn laatste buitenlandse avontuur bij Chrobry Glogow begon het gevoel steeds harder te knagen: Is dit eigenlijk wel het leven dat ik wil leiden? ‘Het is niet zo dat ik het niet goed of leuk had’, verduidelijkt hij. ‘Maar ik vind het niet waard om nog een jaar of zeven in buitenland te zijn. Dat vind ik – zeker op mijn leeftijd – zonde van mijn tijd. Het is niet zo dat ik daar slecht verdiende, maar ik speelde me er ook niet financieel onafhankelijk mee. Ik vond de tijd die ik met mijn familie en vrienden miste te kostbaar.’

Hij weet nog goed dat hij vorig seizoen na de Poolse winterstop al heel erg begon uit te kijken naar de zomer in Nederland. Heimwee vindt hij een te zwaar woord, maar hij twijfelde wel of hij daarna nog zin had om opnieuw weg te gaan uit zijn vertrouwde omgeving. Terwijl het seizoen nog in volle gang was, begon hij zich langzaam te oriënteren op een maatschappelijk leven in Nederland.

Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
Dennis van der Heijden en Abdelhak Nouri vieren een doelpunt tijdens het EK Onder-19.
ANTIKRAAK
Sinds hij zelf een huis kocht, merkte hij steeds vaker dat hij op sites als Funda bleef hangen. Werken in het vastgoed leek hem wel wat, waardoor hij vanuit Polen een sollicitatie inplande bij een Nederlands bedrijf in die branche. Het gesprek verliep dusdanig positief dat hij werd aangenomen. Naast zijn baan kon hij aansluiten bij VV Capelle, waar hij de kans kreeg om samen te voetballen met een van zijn beste vrienden. ‘Ik weet ook dat er honderdduizend anderen zijn die een leven als prof zouden willen. Dus het was wel een beslissing waar ik goed over na moest denken. Voetballen is nog steeds het allerleukste wat er is, maar ik had het buitenland gewoon echt gezien.’

Hij werkt momenteel voor een vastgoedbedrijf dat duizenden antikraakpanden in Nederland bezit. De laatste tijd racete hij in zijn auto stad en land af om aan de hand van een checklist te controleren of de huizen allemaal netjes onderhouden zijn. Zo’n fulltime werkweek met dagen van negen tot half zes was zeker even wennen. ‘Ik merk wel dat ik nu veel minder vrije tijd heb’, vertelt hij. ‘Normaal had ik na de training de hele dag om uit te rusten. Deze job is best fysiek. Het is niet zo dat ik de hele dag zware dingen til, maar ik ben wel de hele dag onderweg.’

Hij merkt dat hij ’s avonds niet altijd meer de energie over heeft om drie keer in de week het onderste uit de kan te halen op de trainingen. Daarom heeft hij besloten binnenkort met deze baan te stoppen en werk te zoeken dat beter aansluit bij voetballen op hoog amateurniveau. ‘Voetbal is toch een fysieke job die ik er nog bij heb. Daar wil ik me ook voor honderd procent voor kunnen inzetten. Ik wil niet gaan jobhoppen, dus wil nu een weloverwogen beslissing nemen. Ik wil iets gaan doen waar ik plezier uit haal en wat ik voor een langere periode kan doen. Wie weet heeft iemand nog een leuke uitdaging voor me.’

Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
© Dave Aalbers
Dennis van der Heijden in zijn woonplaats Maassluis.
BLAUWE KUITEN
Hoewel hij nog een beetje zoekende is, beseft hij regelmatig dat hij de juiste beslissing heeft genomen. ‘Bijna dagelijks wel’, zegt hij. ‘Alleen al dat ik nu mijn eigen vaste plekje heb. Als voetballer was ik continu van woonplaats aan het wisselen. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik een paar jaar op een vaste plek woonde. Bijna iedere zomer was het: waar ga ik nu weer naartoe verhuizen?’ Het nomadenbestaan van een voetballer is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. Na zijn ronkende debuut bij ADO Den Haag speelde Van der Heijden in Nederland voor FC Volendam en Almere City, waarna hij in 2018 een transfer verdiende naar het Italiaanse Carpi, op dat moment uitkomend in de Serie B.

`Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen`

‘Profvoetballer zijn was al een droom, maar in het buitenland spelen voelde toch als iets extra speciaals’, legt hij uit. Hij kon prima wennen aan het leven in Italië, al was het zeker in de beginfase even aanpoten. ‘Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment tijdens de voorbereiding blauwe kuiten had’, vertelt hij. ‘Ik had helemaal geen tik gehad, maar het kwam puur door het vele lopen. Het was soms wel veertig graden en we bleven maar rondjes om het trainingsveld rennen.’

Van der Heijden tekende voor vier jaar bij Carpi en kreeg vanaf het begin te horen dat ze hem rustig wilden brengen. ‘Ze hadden een paar jaar daarvoor nog in de Serie A gespeeld’, vertelt hij. ‘Er werd ook uitgesproken dat ze weer terug naar het hoogste niveau wilden. Ik dacht: Leuke uitdaging, daar gaan we voor.’ Die plannen pakten compleet anders uit. De club draaide slecht en binnen no time waren er twee trainers ontslagen. ‘Ik verwachtte wel een kansje te krijgen. Alleen ging het zo slecht dat het niet het moment was om een jonge jongen te laten debuteren.’

`Naar Bari was een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van`

De spits speelde geen minuut in de Serie B, maar genoot desondanks wel van zijn eerste ervaringen in het buitenland. ‘Iedere wedstrijd kwam ik op een nieuwe plek of bij een ander groot stadion. Naar Bari was bijvoorbeeld een treinrit van acht uur, waarbij we langs de zee reden. En dan stonden er in dat stadion honderden supporters. Daar genoot ik wel echt van.’

Om meer ervaring op te doen in het Italiaanse voetbal werd hij verhuurd aan Fermana in de Serie C. ‘Daar leefde ik een half jaar lang in een hotel’, vertelt hij. ‘Ik zat in een heel klein kamertje, maar had wel uitzicht op zee. Ik kon er ook altijd lekkere pasta’s krijgen. Ik zat er prima, maar wie leeft er nou een half jaar in een hotel? Dat was weer een heel andere ervaring om mee te maken.’ In die periode bij Fermana speelde hij regelmatig, maar ondertussen degradeerde zijn werkgever Carpi naar het derde niveau van Italië. In het seizoen erna maakte hij uiteindelijk zijn enige acht minuten voor de club.

POOLSE TEAMBUILDING
Na een verhuurperiode van anderhalf jaar aan TOP Oss liet zijn zaakwaarnemer vorig jaar weten dat er een Poolse club interesse in hem had. ‘Eigenlijk dacht ik direct: Dit is niks voor mij.’ Polen voelde voor hem in eerste instantie niet aan als een droombestemming. De trainer van Chrobry Glogow, Ivan Djurdjevic, was een oud-teamgenoot van Aleksandar Rankovic, die Van der Heijden weer kende van ADO. De aanvaller belde via FaceTime met Djurdjevic en werd zo tóch enthousiast over deze kans. ‘Dat gesprek verliep zo positief dat ik een goed gevoel kreeg. Hij heeft me omgepraat, maar daar heb ik geen spijt van gekregen.’

`Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen`

Van der Heijden was zo alweer toe aan zijn zevende club in zes jaar tijd. Het werd een mooi avontuur, waarin hij zich regelmatig verbaasde. ‘Na een uitwedstrijd stopten we binnen een kwartier bij een benzinepomp en werd het bier ingeslagen’, lacht hij. ‘Zo is dat in ieder land anders. In Italië rookte een aantal spelers bijvoorbeeld altijd in de kleedkamer. Dat is toch grappig om te hebben meegemaakt.’

Hij kan zich ook nog goed herinneren dat de trainer op een gegeven moment een bijzondere manier van teambuilding had bedacht. ‘Op een uurtje rijden lag een van de hoogste bergen van Polen’, zegt hij. Om dichter tot elkaar te komen had de trainer het idee om met z’n allen omhoog te lopen. ‘Richting de top is het natuurlijk koud, dus we liepen echt met van die spikes onder onze schoenen. Het was geen kleine berg; dus het was echt een uitdaging. De hele groep viel uiteen. Iedereen was echt voor zichzelf aan het bikkelen om aan de top te komen.’

Niemand van de selectie was van plan om op te geven. Zeker niet omdat de trainer een verrassing had voor de voetballers die de top zouden bereiken. ‘Iedereen wilde het daardoor écht halen. Uiteindelijk stonden we met z’n allen op de top. Daar moesten we ons echt vasthouden, anders waaide je de reling over.’ De selectie bleef ook op locatie slapen en was langzaam toch wel benieuwd naar de verrassing van de trainer. ‘Kwamen er een aantal vrouwen langs, ingehuurd door de trainer’, lacht Van der Heijden. De aanvaller heeft zelf een relatie, maar zijn vrijgezelle ploeggenoten vonden het een aangename verrassing. Het zijn een voor een herinneringen aan zijn buitenlandse avonturen die hij nooit zal vergeten.

SHIRTJES OPHANGEN
Uiteindelijk steeg het kleine clubje tot grote hoogte en werd de finale van de play-offs om promotie bereikt. Daar speelde Van der Heijden voor een kleine twintigduizend toeschouwers – in ieder geval voorlopig – zijn laatste wedstrijd als prof.

`Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond`

Het jochie dat ooit als een raket de Eredivisie in werd gelanceerd, is een stuk eerder klaar met zijn profcarrière dan hij zelf had gedacht. ‘Het is hectisch, maar mooi geweest. Het is eigenlijk niet normaal op hoeveel plekken ik in de afgelopen zes jaar heb gewoond. Het zijn allemaal kleine ervaringen die me uiteindelijk een wijzer persoon hebben gemaakt.’

Binnenkort is hij van plan om al zijn voetbalshirts een mooi plekje in zijn huis te geven. ‘Dan denk ik toch dat ik met trots mag terugkijken’, zegt hij. ‘Ik heb een shirt van het Nederlands elftal met mijn eigen naam erop, heb in het buitenland gespeeld en nog een Gouden Veter gewonnen als Speler van de Week. Dat zijn allemaal mooie dingen die niemand me meer afneemt.’

Wat vind je van dit artikel?

Je kan alleen shouten als je bent ingelogd

Dannyy, KickOff, lulijzer, Tante Wil, broodjebal070, Ronaldo, Sapperderflap, Dappere dodo, ADOZoetermeer en 108 gasten.

Bekijk de topshouts